Blog Jane - Lichaamssappen

‘Ik kan echt niet tegen bloed.’ Hoe vaak krijg je dat als geneeskundestudent niet te horen? Van vrienden, familie die er niet aan moeten denken of patiënten die verschrikt wegkijken bij het prikken van een infuus. Bloed is helemaal niet vies. Er zijn allerlei lichaamssappen die ik zelf vele malen afstotelijker vind.

Neem bijvoorbeeld cerumen, het mooie woord voor oorsmeer. Het ruikt niet, het komt alleen uit oren en toch was dat mijn grootste aversie tijdens mijn coschap kno. Dat wist ik nooit van mezelf, aangezien het niet iets is wat je in het dagelijkse leven tegenkomt. Het is ook een substantie waar veel mensen zich voor schamen. Men schaamt zich als er oorsmeer meekomt na het onderzoeken van het oor!

Dan heb je ook nog de tegenstanders van wat voornamelijk rokers produceren. Na een lekker productieve hoestbui en een flinke rochel verschijnt er dan een goede fluim. Naast elke longpatiënt in het ziekenhuis staat een sputumbakje en elke dag luidt de vraag: ‘Is het vandaag wit, rood of groen?’ Die bakjes laat ik het liefst gesloten staan, al is sputum een lichaamssap waar ik zelf geen gruwelgedachten van krijg.

Feces, dat is pas een informatief lichaamssap. Alhoewel ‘sap’, dat is het natuurlijk vaak niet. Grijs, zwart en rood zijn allemaal kleuren die je als patiënt niet wilt krijgen. Net als het rectaal toucher, waar we als arts stiekem de handschoen met de kleur van de feces moeten observeren. Ja, in het geniep, zodat de patiënt niet doorheeft dat je er bewust naar kijkt.

Als mensen denken aan ziekenhuis, zien ze direct bloederige beelden voor zich van de televisie. Als ik thuis zit, zap ik altijd weg van live operaties: niet om aan te zien. Maar als ik bij de ok-tafel sta, waarop de patiënt ligt die geheel is afgedekt en ik enkel zicht heb op het wondbed, ligt dit heel anders. Elk bloedend adertje en slagadertje wordt dichtgebrand, er is niets bloederigs aan. Of bloed eng is, hangt in grote mate af waar het uitkomt. Niemand schrikt van een bloedneus; met een menstruatiebloeding loopt niemand te koop, terwijl bloedbraken een groot alarmsymptoom is.

Alle lichaamssappen in perspectief, zo is het nu precies in het ziekenhuis. Met een witte jas aan zijn niet veel dingen vies. Ze zijn zorgwekkend, informatief, onhandig of in de meeste gevallen: ‘gewoon iets wat volstrekt normaal is en erbij hoort.’

Jane

Meer blogs van Jane