Blog Jane - Krijg de crisis

Na een paar weken psychiatrie ben ik klaar voor het echte werk: de crisisdienst. Bij de middagoverdracht hoor ik al dat de meeste mensen vermoeden wie er in de isoleercel zit. Op de lokale televisiezender was een bijzonder item langsgekomen. Iemand dacht dat de tramrails de touwen van het zwembad waren en was daar tussen gaan liggen. Al schoolslag zwemmend was hij door de politie van de straat geplukt.

Eenmaal bij het cellencomplex aangekomen blijkt dat er iemand anders als eerste aan de beurt is. De bewaker komt naar ons toe om ons het een en ander over deze persoon te vertellen. De beveiliger is een grote, bonkige, sterke man die je niet graag tegen je krijgt. Hij besluit zijn verhaal met de waarschuwing dat we het niet te lang moeten maken. De patiënt zou namelijk een zeer sterke voetengeur bezitten.

Ja ja, dacht ik toen nog naïef. Vieze geurtjes ben ik intussen heus wel gewend. Ik doe tenslotte al een jaar coschappen. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om te twijfelen aan de ervaren bewaker – in de psychiatrie nota bene!

Samen met de arts-assistent psychiatrie gaan we de cel binnen, een kale cabine. Direct lopen we tegen een muur op van stank. Deze bedwelmende, bijna voelbare geur wordt al snel ondraaglijk. Stinkvoeten door blote voeten in je gympies, sportsokken of skisokken, deze lucht gaat dat allemaal ver voorbij. De bergschoenen van de patiënt staan pontificaal naast het matras. Terwijl we daar binnen staan worden zijn blote voeten met de huidschilfers naast hem op de grond een soort obsessie voor me. Iedere keer als hij gaat verzitten, komt er een nieuwe vlaag van het onaangename aroma voorbij.

Dan bedenk ik me ineens dat er al vele vragen gesteld moeten zijn. Ademend door mijn mond concentreer ik me op het gesprek. Abrupt komt de bewaker plots tussendoor: ‘Laatste vraag.’ Veelzeggend gaat hij bij de deur staan. Midden in een zin onderbreekt hij resoluut: ‘Dat was het voor nu, we zien u straks terug.’ Snel duiken we langs hem naar buiten en nemen een diepe teug normale lucht, alsof we vijf minuten onze adem hebben ingehouden. Dit was gekkenwerk!

Jane

Meer blogs van Jane