Blog Jane - Het ultieme dieptepunt

Tijdens mijn allereerste dienst bij Chirurgie val ik direct in de prijzen. Ik hang wat rond op de Spoedeisende Hulp als de arts-assistent vraagt of ik zelf een patiënt wil zien. Probleem? Pijn in de buik. Zal dit dan mijn eerste worden?

Waar ik het over heb? Een hoogtepunt in mijn loopbaan als coassistent: mijn eerste RT’tje! Of noem je zo’n rectaal onderzoek dan toch je dieptepunt? Zo voelt het voor de patiënt in ieder geval wel. Kermend van de pijn krijgt hij van zo’n onderkruipsel te horen dat ze hem ook nog even via de anus wil onderzoeken. Ik voel hem onderhand zijn billen samenknijpen en alle kleur verdwijnt direct uit zijn gezicht. En dit terwijl ik al in de status had genoteerd dat hij ‘bleek’ zag.

Ze moesten eens weten. Voor patiënten is het een grote angst. Niet eens om het feit wat wij daar wellicht voor aanwijzingen van ziektes zullen aantreffen, het gaat meer om alles eromheen. Feces, onbedoelde flatulenties, hoe het ruikt, wat zal de dokter wel denken?

Tegelijkertijd ben ik ook druk met alles eromheen. Bijvoorbeeld om de benodigdheden bij elkaar te zoeken. Ten eerste handschoenen, uiterst belangrijk. Vaseline, wat ik nadrukkelijk geen glijmiddel mag noemen. Hoe zal ik de patiënt laten liggen en wat moet ik dan ook alweer allemaal doen?

Aan de patiënt laat ik uiteraard niets merken. Even later rapporteer ik trots in de status over de kringspierspanning, prostaatconsistentie en het kleurenpallet van de defecatie. Als de arts-assistent mijn status leest, knikt hij goedkeurend bij het lezen van het lichamelijk onderzoek. Ik doe natuurlijk heel normaal, maar stiekem denk ik: ‘Hoezee, mijn eerste rectaal toucher!’

Jane                                                     

Meer blogs van Jane