Blog Jane - Co's nutteloos

Vers van de interne begon het gevoel een echte dokter te zijn steeds meer te leven. Ik had een aantal patiënten onder me, de artsen waren tevreden en zelf had ik ook het idee dat die witte hobbezak steeds meer als een jas begon te passen.

Maar dan begint een nieuw coschap. Tijdens de introductie zakt de moed me alweer in de schoenen: ‘Er is een toets, want de kennis is veel te ver weggezakt.’ Lees: jullie weten niets. ‘En o wee als je zakt, dan kun je niet verder met je coschap. Ja, dat hebben we al een keer meegemaakt.’

Nieuw op een afdeling en je weer een brugger voelen is tot daar aan toe. Na meer dan een jaar coschappen zou het eerder opvallend zijn als het niet zo ging. Maar dit voelt anders. Ik plak achter de arts-assistent aan, heb zelf geen to-dolijst, als ik niet oplet is hij weggesneakt, alsof hij blij is me te hebben afgeschud. Zodra ik hem in mijn vizier krijg, plak ik me weer aan hem vast.

Op de afdeling Neurochirurgie heb je in dit ziekenhuis als coassistent geen taak, geen verantwoordelijkheid en eigenlijk ook vaak niet veel te doen. Er wordt je aangeraden om het neurologisch onderzoek op patiënten, waarvan je de diagnose met bijbehorend lichamelijk onderzoek al kent, te oefenen. Op deze afdeling is dat vaak geen pretje. De patiënten liggen er voor langere tijd en om weinig vrolijke redenen. De jonge patiënt die door een motorongeluk met een dwarslaesie op thoracaal niveau gedeeltelijk verlamd is geraakt, laat mij met mijn uitgebreide neurologische onderzoek mijn gang gaan. Op elke vraag die ik stel over sensitiviteit of op mijn aanmoedigingen voor het motorische gedeelte reageert hij gelaten. Als hij de wens of ik alsjeblieft zo snel mogelijk zou willen wieberen hardop uit zou spreken, zou me dat niets verbazen.

Na het afronden van het onderzoek werk ik het uit en ga ik op zoek naar de arts-assistent om het te bespreken. Vlak voor de middagoverdracht komt hij de artsenkamer binnen, waar ik als een kleuter met mijn huiswerk zit te wachten. Op de vraag of hij het kan bespreken, antwoordt hij ontwijkend. Op deze afdeling voel ik me geen coassistent, ook geen brugpieper die net komt kijken, laat staan een arts in wording. Ik lijk wel een strontvlieg!

Jane

Meer blogs van Jane