Brakende dokter

Met mijn vrouw en onze drie kinderen ben ik op de weg terug naar Zeebrugge, na een vakantie in Londen. Het stormt, en de zeeziekte dient zich snel aan. We gaan zo snel mogelijk naar het bovendek om naar de horizon te kijken. En jawel: daar is de oproep van de kapitein die wil weten of er een dokter aan boord is. Direct kijken vier paar ogen me aan. Ik verontschuldig me; ik ben nu zelf patiënt. Maar de oproep komt een tweede maal en die ogen kijken me weer aan.

Zodra ik me heb gemeld, word ik direct op sleeptouw genomen. Een Engelse dame ligt in een toiletruimte aan de voorzijde van het schip, zo krijg ik te horen. We moeten het hele schip door en die tocht – trap op, trap af, door het restaurant en de kombuis – doet mijn klachten geen goed.
Het slachtoffer ligt onder een brede wastafel met haar hoofd tegen de achterwand. De kapitein en enkele bemanningsleden zijn al ter plaatse en de EHBO-kist staat geopend te wachten. Ik buk me om bij het hoofd van de dame te komen, maar dat is de genadeklap. Op mijn knieën in deze donkere hoek van dit stampende schip voel ik het eerste braken aankomen. Snel kom ik weer tevoorschijn en vraag om een emmer. De bemanning gehoorzaamt en kijkt toe terwijl de dokter overgeeft.

Na deze opluchting richt ik me weer op de mevrouw. Ze is niet aanspreekbaar en ademt onrustig. De pupilreacties zijn normaal, ze reageert op pijnprikkels en pols en tensie zijn normaal. Maar oh, wat is het moeilijk om goed de tensie te meten op een schip in zwaar weer. Als ze eenmaal in stabiele zijligging ligt, komt ze even bij en klaagt over pijn in haar hoofd. Op haar slaap zit een zich ontwikkelend hematoom. Koude kompressen worden aangevoerd, terwijl mijn misselijkheid aanhoudt. Tussen het braken door hoor ik dat ze met de seniorenclub uit Manchester en dagje zou gaan winkelen in Zeebrugge.

Overleg met de kapitein volgt. Duidelijk is dat de vrouw een zeer fors schedeltrauma heeft opgelopen en dat verdere hulp organiseren noodzakelijk is. Maar op de vraag of er een helikopter moet komen, kan ik niet direct antwoorden. Samen rekenen we uit dat de tijdswinst ongeveer tien minuten zou zijn, ten opzichte van volle kracht vooruit met het schip. Bovendien is een redding op ruwe zee tijdens de storm niet zonder risico’s voor deze oudere dame. Dus de keuze is snel gemaakt.

Niet veel later begint het slachtoffer te braken en krijgt ze diarree. Mijn misselijkheid wordt er niet beter op, maar ik waak over haar, onder het toeziend oog van een paar niet zeezieke bemanningsleden. Gelukkig blijft ze stabiel en arriveren we ruim 25 minuten vroeger in Zeebrugge dan gepland. De ambulance staat al op de kade. Als blijk van waardering nodigt de kapitein mij en mijn gezin nog uit voor het diner, maar daar bedank ik vriendelijk voor.

Het slachtoffer stuurt me later nog een fraaie bedankbrief. Ze heeft acht dagen in het ziekenhuis gelegen, waarvan drie op de ic, en is restloos genezen van haar severe concussion.
Of wij de volgende keer weer de boot nemen, weten we niet. De Eurotunnel lijkt me zo gek nog niet.

A.G. Kaldenberg, bedrijfsarts

Zomerserie Is er een dokter op het strand?