De blaas van mijn dochter

Met vrouw en twee kleuters was ik vijftien jaar geleden op de terugweg na een wintersportvakantie. Vijftig Zwitserse rijkswegkilometers hadden al twee uur filevertraging opgeleverd en ik was net bezig aan de inhaalrace toen van de achterbank het beruchte ‘papa, ik moet plassen’ klonk.

Ik stopte bij een tankstation naast de enige vrije pomp en zag aan de andere kant een jonge vrouw schrijlings op een stevige man zitten. Terwijl het jachtige Autobahn-leven rondom haar gewoon doorging, was zij bezig met een hartmassage. Ik vloekte en sprong de auto uit.

‘Ich bin Arzt’, sprak ik directief, in de verwachting dat ze meteen plaats voor me zou maken. ‘Ich auch’, antwoordde ze droog en masseerde stug door. ‘Heb jij spullen bij je?’ Nee dus, nog geen pleister. Een omstander wist te melden dat de ambulance al was gebeld. Ons restte niets anders dan minuten winnen.

De bemanning van de ambulance had een vooroorlogs ontzag voor Frau und Herr Doctor. Waar ik gewend was aan efficiënt protocollair handelen van Nederlands ambulancepersoneel, wachtten zij stram onze bevelen af. Mijn Duitse collega, anesthesioloog in opleiding, bleek later, sloot de defibrillator aan. Ik bracht een naald in. Het ecg toonde ventrikelfibrilleren en gelukkig was de tweede klap raak. Met een welgemeende krachtterm kwam de man bij. Hollander.

Zijn reisgenoot vertelde later het verhaal. De man voelde zich kort voor zijn vakantie niet lekker. Het door zijn huisarts gevonden atriumfibrilleren bleek veroorzaakt door een klepafwijking. Hij werd op de operatielijst gezet, maar mocht nog wel een weekje skiën. De Mont Fort en de après-ski had hij overleefd, maar bij de tankstop op de terugreis viel hij als een blok naast zijn auto op de grond. Zijn maat had wild om hulp geschreeuwd. De eerste die reageerde was mijn Duitse collega, en vijftien seconde later stopte ik naast de plek des onheils, dankzij de beperkte blaascapaciteit van mijn 4-jarige dochter.

Een maand later werd een grote bos bloemen bij de praktijk bezorgd. ‘Bedankt voor het tweede deel van mijn leven. Ik heb twee engeltjes op mijn schouder gehad.’

‘Vakantie is vakantie’ is bij mij sindsdien veranderd in ‘toch maar wat spulletjes mee’. Een hardplastic koffertje met stethoscoop, venflon en beademingsmasker ligt inmiddels vijftien jaar ongebruikt op het reservewiel van de dokters-Volvo.

Geert-Jan van Holten, huisarts

Zomerserie Is er een dokter op het strand?