Overijverige skileraar

Tijdens de wintersport in Seefeld, Oostenrijk, zitten we op het terras van het dalstation van de Rosshütte te genieten van de zon en een kop koffie. Plotseling is er commotie. We zien eerst niet wat er aan de hand is, maar mijn vrouw zegt: ‘Volgens mij moet je even gaan kijken.’ Enfin, ik heb die eed niet voor niets afgelegd, dus vooruit maar.

Het blijkt om een Belgische tiener te gaan. Ze is niet lekker geworden en flauwgevallen, en even zo snel weer bijgekomen. Een snelle anamnese leert dat ze slecht heeft geslapen, niet heeft gegeten en het erg warm had. Nu gaat het alweer beter. De diagnose vasovagale collaps is ook zonder visitetas snel gesteld.

Een overijverige skileraar heeft de Notarzt al gebeld en is ondanks mijn aandringen – waarbij ik uitleg dat ik huisarts ben en dat er niets aan de hand is – niet bereid die af te bellen. Dit is nu eenmaal protocol, wordt mij verteld. Ik bel de vader van het meisje, die mij met klem vraagt zijn dochter niet mee te laten gaan met de ambulance. Blijkbaar heeft hij een eerdere, minder prettige ervaring met onze Oostenrijkse vrienden.

De Notarzt verschijnt, met sirene en al. Gelukkig is deze collega wel bereid aan te nemen dat er niet zo veel aan de hand is. Hij checkt even bloeddruk en glucose, geeft mij een knipoog en zegt dat het zo wel in orde komt, als ik goed op haar pas. Ik zeg dat toe.

Na alles bij elkaar een uurtje, waarin ik gezellig met deze jongedame converseer, verschijnt de rest van het gezin ten tonele. Vader wil alles voor mij betalen, inclusief de nog niet bestelde lunch, en put zich uit in dankwoorden. Ik weiger beleefd, wens iedereen een prettige dag en vertrek met het gevoel dat deze Belgen in ieder geval thuis zullen vertellen dat ‘den ’ollanders zo slecht niet zijn’.

De volgende dag sta ik bij een skilift en hoor ik in onvervalst Vlaams vanuit de stoeltjes roepen: ‘Meneer, meneer, het gaat weer goed met me hoor. En nog bedankt!'

Ruud Gebel, huisarts

• Zomerserie 2010