Gesnurk en een zure knuffel

Moeder Lizi heeft een zoontje, Floris. Al vanaf zijn geboorte heeft hij een lawaaiige ademhaling als hij slaapt. Hij kwijlt ook nogal en zijn kamer ruikt zuur, zijn knuffel nog zuurder. Hij is nu drie jaar. Floris blaakt van gezondheid, maar heeft sinds een paar weken dikke amandelen, een stem alsof hij een hete aardappel in de mond heeft, nu en dan keelpijn, elke week één koortspiekje en hij snurkt. Tussendoor is er niks aan de hand. Moeder Lizi vindt het maar vervelend en wil dat er wat aan wordt gedaan. Huisarts Lizi, moeder van Floris, kan in de standaarden geen enkele reden vinden voor antibiotisch of ander ingrijpen. Na twee maanden is moeder Lizi het zat en doet wat elk normaal mens doet in zo’n geval: ze gaat naar de eigen huisarts, Frans. Ze vertelt het verhaal en eindigt het betoog met: ‘Maar ach, om hier nu antibiotica voor te geven...’ Moeder Lizi denkt: ‘Toe, alsjeblieft, een kuurtje.’ De familiedokter kijkt in Floris’ keel, voelt zijn klieren en zegt: ‘Ik zou ’t maar doen’. Hij schrijft tegen alle standaarden in claritromycine (Klacid) voor. Zes uur na de eerste gift slaapt Floris zonder snurken. Daags erna is zijn stem normaal en zijn de amandelen van een bescheiden formaat. Koortspieken blijven weg en over keelpijn heeft hij het niet meer.

Een halfjaar later worden zijn amandelen weer dik, begint het snurken weer, de ademhaling klinkt angstaanjagend geobstrueerd. Maar apneus? Nog geen seconde. Moeder Lizi krijgt het stikbenauwd van het luisteren naar Floris’ ademhaling. Huisarts Lizi denkt: geen apneu, geen tonsillectomie. Ze gaat, gesterkt in haar vertrouwen in huisarts Frans, weer naar hem toe. Die verwijst zonder aarzelen naar de kno-arts. Die kijkt in Floris’ keel en zet hem zonder enige bedenking op de wachtlijst voor een tonsillectomie. ‘Ja maar, groeit hij er dan niet overheen?’, vraagt de suffe huisarts Lizi nog. De arts kijkt haar aan met een mengeling van medelijden en verwondering over zoveel domheid. Een paar weken later worden Floris’ amandelen geknipt. Tot stomme verbazing van huisarts Lizi krijgt hij geen nabloeding of anesthesiecomplicaties en wil hij ’s middags alweer boterhammen met pindakaas, die hij overigens niet krijgt. Voor het eerst in zijn leven ademt Floris in zijn slaap onhoorbaar, ruikt zijn kamer fris en wordt zijn knuffel gewassen omdat er een week voorbij is, en niet omdat het ding onbenaderbaar is. Moeder Lizi juicht. Huisarts Lizi gaat sindsdien wat minder spastisch om met de standaarden.

Lizi van Vollenhoven, huisarts Voorburg

Terug naar de lezersbijdragen