Therapiebespreking

Ik werk als huisarts in dienst van een antroposofisch gezondheidscentrum. Een prettige werkomgeving en voor mij (ik ben de 65 jaar gepasseerd) een mooie aanvulling op mijn jaren als soloarts. Maar er zijn ook wel eens wat kleine hobbels. Eenmaal per week, in de middagpauze, hebben we therapeutenoverleg.

Voorafgaand kun je over een eigen ervaring vertellen. Dat wilde ik deze keer omdat ik een paar dagen eerder een flinke misser had gemaakt en ik verwachtte dat het zou gaan rondzingen als ik er zelf niet over zou vertellen. Prima. Voordat ik van wal kon steken, kondigde de voorzitter aan dat de voertaal Engels vandaag Engels zou zijn, dit in verband met het bezoek van een Ierse aios.

Enfin. ‘Last week, one of a lesbic couple presented her sick little boy...’, begon ik. Daarna moest ik nadenken. Afstaand oor, wat was dat in het Engels?
‘Come on’, zei de voorzitter, ‘what is the subject please?’

Het juiste antwoord luidt dan ‘just a moment please’. Maar er had zich een zekere spanning van mij meester gemaakt en mijn brein produceerde op dat moment iets heel anders: ‘Shut up!, in de richting van de voorzitter. 

Haar antwoord was wat afstandelijk: ‘Please explain yourself’. 

Ik zocht een uitweg. ‘This is a difficult thing for me to relate (in meer dan één opzicht, realiseerde ik me). Something… (wat was het woord voor ‘vernederend’ ook alweer?) humiliating to me happened... (maar sprak ik het woord goed uit?).
Onbarmhartig interrumpeerde de voorzitter: ‘What is your story about, please?’

Ik voelde dat er heel snel iets mis ging binnen in me. Ik hield op met praten, pakte mijn spullen bij elkaar en schoof mijn stoel naar achteren. En toen werd ik opeens echt boos, pakte het kopje thee voor me en gooide de inhoud over tafel in de richting van de voorzitter.

Er ontstond  ontsteltenis, dat nam ik vaag waar, maar ik had er geen aandacht voor. Alleen een vaag vermoeden dat onze Ierse gast de Dutch spontaneity mogelijk quite unexpected zou vinden.
Ik beende, zoals dat heet, de vergaderruimte, en zelfs het gebouw uit.

Omdat ik wel begreep dat accepteren van spontaniteit een bovengrens heeft, is het overigens later die dag met excuses aan de voorzitter wel goed gekomen. Maar mogelijk heeft mijn naderende pensionering daarbij wel een rol gespeeld.

Loek Beukman, huisarts.

Alle lezersbijdrgaen Het imago van de dokter