Een moeilijke diagnose?

Het was zaterdag en we hadden met onze huisartsenpraktijk weekenddienst. De huisartsenpost bestond nog niet en er werd een kort spreekuur gedaan aan het eind van de ochtend in eigen praktijk. Ik was beginnend opleider van een eerstejaars aios, Paul genaamd en had zo mijn twijfels over zijn geschiktheid voor het vak, maar ook over mijn oordeel, omdat ik nooit eerder iemand opgeleid had.

Na het spreekuur kwam Paul naar me toe: ‘Froukje, het was zo raar vanochtend. Ik moest een paar keer bij een kind in het oor kijken en ik zag tot twee keer toe een heel donker trommelvlies. Wat zou dat kunnen zijn?’

Daar had ik niet direct een pasklaar antwoord op. Wellicht strekte hij de gehoorgang niet goed en werd de lichtbundel daardoor niet goed gericht? Ik besloot mijn dochtertje even tot patiënt te bombarderen.

‘Geef je otoscoop maar even aan, dan doe ik het nog een keer voor.’ Ik pakte de otoscoop, deed het lampje aan en scheen gewoontegetrouw even op mijn hand. Hoewel schijnen,…dat ging helemaal niet. Er kwam geen enkel spoortje licht uit de otoscoop.

‘Paul’ zei ik, ‘de diagnose is in dit geval: lege batterij.’

Huisarts is hij nooit geworden. Mijn eerste opleiding werd niet lang daarna afgebroken, maar gelukkig heb ik daarna nog vele aiossen met plezier en met succes begeleid.

Froukje Boukes, huisarts te Schoonhoven

«« Baas en assistent