Zonen en dochters

Iedere week oncologiebespreking. Iedere week meer dan tien nieuwe kankerpatiënten die volgens protocol worden behandeld. Of voor wie soms deelname aan een trial wordt besproken. Ook de radiologie is daarbij vertegenwoordigd. Deze week valt mij de eer te beurt. Een gedimd verlichte zaal, die met de jaren steeds voller lijkt te worden. Steeds meer co-assistenten en assistent- geneeskundigen, al dan niet in opleiding. De gevolgen van een verruiming van de opleidingscapaciteit en het werktijdenbesluit assistent-geneeskundigen en de arbeidstijdenwet in beeld.

En van die co’s, agio’s en agnio’s zijn er steeds meer vrouw. Zo’n procent of 70 zal wel een goede schatting zijn. Inhoudelijk is daar niets mis mee. Zij werken zeker zo nauwgezet als de mannen en schijnen in sociale vaardigheden, EQ, of hoe dat tegenwoordig ook mag heten, met kop en schouders boven de mannen uit te steken. Dat merk ik ook met enige regelmaat als er weer eens een spoedonderzoek moet worden geregeld bij de afdeling Radiologie. Waarom dan toch dit signalement? Omdat het een symptoom is van een doorgeschoten emancipatie. Het artsenvak wordt door mannen kennelijk steeds minder aantrekkelijk gevonden. En dat is voor een deel onze eigen schuld. Je kunt het om je heen ook met grote regelmaat horen. Artsen die zelfs hun eigen kinderen (de zonen met name) ontraden om het artsenvak in te gaan. Vanwege het inkomen dat onder druk staat, of de steeds knellender regelgeving en de toenemende bureaucratie.

Dokters van Nederland: daar moeten we mee ophouden. Het artsenvak is - in al zijn schakeringen - het mooiste dat er is en er wordt doorgaans prima in verdiend. En de risico’s in het veelgeprezen bedrijfsleven blijken nu het even tegen zit, toch aanzienlijk te zijn.