Zeeffunctie

‘En, wat vindt u zélf nou leuk aan het vak?’, vroeg de co op haar beurt.

‘Uh ..., uh ... Wat ik zelf leuk vind? Weet je wat ik altijd leuk heb gevonden? De zeeffunctie van de huisarts.’

‘De zeeffunctie? Wat is dat eigenlijk? Is dat zoiets als poortwachter?’ vroeg de co.

‘Nee, poortwachter, dat vind ik zo’n stom woord. Dat doet me denken aan een ambtenaar die kaartjes knipt. Laat me een voorbeeld geven van de zeeffunctie. Wij hebben de laatste weken samen veel patiënten gezien met griepklachten: een snotneus, hoesten, keelpijn, sinusklachten; die dingen. Klachten die eigenlijk ook zonder ons wel over zouden zijn gegaan. Maar gisteren, toen je er niet was, kwam er een Marokkaanse vrouw bij mij met haar veel te dikke zoontje die al zes dagen koorts zou hebben. Ik luisterde naar zijn longen en hoorde toen zo’n afwijkende geluid dat ik mijn oren eerst niet geloofde. Ik haalde daarom de stethoscoop van de thorax, tikte voor de zekerheid even op het membraan om te horen of hij het echt wel deed, zette hem weer terug en toen hoorde ik hetzelfde geluid: bronchiaal ademen. Niet een béétje bronchiaal, nee, het klonk alsof je de stethoscoop op het strottenhoofd zette, en niet op één plaats, maar all over the place, over de hele rechteronderkwab. Een lobaire pneumonie! Zo’n mooie had ik al die dertig jaar nog niet gehoord.

Dat is nou de zeeffunctie van de huisarts. Om tussen alle dingen die weinig om het lijf hebben díe aandoeningen ertussenuit te pikken die er echt toe doen. Waarvoor je écht dokter bent geworden. Dat vind ik nou leuk.’

‘Cool’, zei de co.