Verenigt u!

Zo nu en dan geef ik onderwijs aan een groep van zo’n veertig psychiaters. Dat is leuk. Omdat ik dan ruimschoots in de gelegenheid ben,opgesloten als we zijn in een bergachtig oord (nee, niet gesponsord door de industrie), met hen van gedachten te wisselen. En zo kregen we het over de merkwaardige situatie dat er in alle ziekenhuizen een medisch stafoverleg is, waar de artsen grote invloed (kunnen) uitoefenen op het beleid. Maar niet in psychiatrische instellingen.

‘Waarom verandert dat niet?’,vroegen sommigen zich hardop af. Het antwoord was even verbazend als onthutsend. Men was het inhoudelijk zeer eens met het bijstellen van de situatie, maar durfde dit niet te eisen. Enkelen hadden even de euvele moed gehad om het bij de directie te opperen, maar die weigerde.

De paradox is dat directies in wezen niet om de eisen van hun psychiaters heen kunnen. Menige instelling moet namelijk zijn uiterste best doen om überhaupt psychiaters in dienst te krijgen. En waarom? Omdat de meesten volkomen terecht niet meer in instellingen willen werken waar ze zo weinig invloed op het beleid kunnen uitoefenen.

De macht van psychiaters in deze instellingen zou aanzienlijk kunnen zijn. Als ze die maar zouden durven grijpen. Door te dreigen zich te organiseren in, bijvoorbeeld, een maatschap of zelfstandige behandeleenheid en eigen contracten met zorgverzekeraars aan te gaan. Die willen namelijk maar al te graag de monopolieposities van de grote GGZ-instellingen breken.

Het wordt tijd dat psychiaters in instellingen zich hun rechten als artsen toe-eigenen. Net als onderdrukte arbeiders in de 19de eeuw.

Psychiaters aller instellingen, verenigt u!

René Kahn, de psychiater