Therapieontrouw

’Hoe is het met uw man?’, vroeg ik mevrouw A, die zelf voor haar psoriasis kwam.

‘Goed hoor.’

‘Laat ie zijn bloeddruk eigenlijk nog wel eens controleren?’

‘Hij zegt dat het niet meer nodig is omdat hij zich goed voelt.’

‘Als hij niet komt, loopt hij grote kans een levensgevaarlijke complicatie te krijgen.’

‘U weet hoe hij is.’ Zucht zucht.

‘Hij moet het zelf weten, maar hij speelt gevaarlijk spel.’

De heer A is een man die een jaar of vijf geleden op het spreekuur kwam met klachten van hoofdpijn en dubbelzien. De bloeddruk was toen 250/140. Een riskante toestand dus. Die bloeddruk had ik met medicijnen geheel genormaliseerd en ik had hem op zijn laconieke hart gedrukt dat die van levensbelang voor hem was.

Veertien dagen na het consult met zijn vrouw komt A zelf op het spreekuur. Dat is vast geen toeval.

‘Goh,’ zeg ik, ‘hoe komt het toch dat u de bloeddrukcontrole zo heeft laten versloffen?’

‘Weet u dokter, u was er niet en ik wilde die andere dokter niet lastigvallen.’

‘Maar u weet toch dat u niet zonder medicijnen kunt?’

‘Ik dacht dat ik elk halfjaar naar het laboratorium moest en dat wilde ik niet.’

‘Hebt u nog meer smoezen?’

Toen kwam het hoge woord eruit: ‘Dokter, medicijnen verwoesten het lichaam. Dat hoorde ik laatst nog in een gezelschap zeggen waarin ook een arts aanwezig was.’

Medicijnen verwoesten het lichaam. Medicijnen verwoesten het lichaam! Wat moet ik daar nu toch op zeggen? Wat vermag evidence-based medicine eigenlijk, wat vermag uitleg, voorlichting en persoonlijke inzet eigenlijk überhaupt tegen zo’n overtuiging?

Even stond ik met mijn mond vol tanden.