Speciale sfeer

Het is een duiventil, de administratie van onze röntgenafdeling. Toegegeven, er is een harde kern van medewerkers die er al jaren zijn. Zij typen sneller dan het licht en kennen alle administratieve procedures op hun duimpje. Daardoor kan de volledige administratie op twee derde van de toegemeten formatie blijven draaien. Maar dat tegen een veel te hoge werkdruk. Met de jaren worden de gezichten steeds ietsje verbetener. En neemt het gevoel onvoldoende te worden gewaardeerd - ook financieel - toe. Zou het buiten het ziekenhuis, in het bedrijfsleven beter zijn? Minder werkdruk, meer waardering van een baas die wat zichtbaarder is dan de

ziekenhuisdirectie? Want wij als

radiologen zijn niet hun werkgever en hun inschaling wordt niet door ons bepaald.

Het gevolg van de werkdruk is, dat er onvoldoende tijd wordt genomen om nieuwkomers goed in te werken. Het afwerken van de normale dagelijkse routines krijgt de hoogste prioriteit. Begrijpelijk, maar de nieuwe medewerkers voelen zich verloren, aan hun lot overgelaten. Onder de oude garde bestaat een sfeertje van ‘ons kent ons’ en daar breek je als onervaren kracht niet zomaar doorheen. En dus haken de meesten snel af en blijft het personeelstekort bestaan.

Om die vicieuze cirkel te doorbreken moet er worden geïnvesteerd in mensen. Meer tijdelijk personeel aannemen om ruimte te creëren voor de opleiding van de nieuwe vaste medewerkers. Het verbeteren van het imago van de zorgsector begint met goed werkgeverschap.

Maar de dag van morgen begint met het traditionele kerstontbijt voor alle medewerkers van de röntgenafdeling, radiologen incluis. Iedere keer weer die speciale sfeer van onderlinge verbondenheid. Daar hebben wij ook een rol in: laten zien dat we een team zijn. Dat maakt werken in de zorg zo bijzonder. Echt waar.