Speciale aanbieding

Het hoort natuurlijk niet om als columnist te verwijzen naar je vorige column. Maar sinds ik heb ontdekt dat de rubriek veldwerk soms wordt geciteerd en in heuse literatuurlijsten voorkomt, moet dat maar kunnen.

Een maand terug signaleerde ik de toenemende weerstand bij medisch specialisten om mee te werken aan het project producttypering: meer administratieve lasten en een te laag uurtarief in het verschiet. Heel begrijpelijk dus, zo concludeerde ik, dat sommige vakbroeders overwegen hun stethoscoop en scalpel aan de wilgen te hangen of in het buitenland hun heil te zoeken. Maar in het kader van de wachtlijstbestrijding maak ik ook het omgekeerde mee. Collega’s die hun schaarste en de schier oneindige vraag naar zorg gebruiken om afspraken te maken over meer productie tegen bedragen die omgerekend een uurtarief doen vermoeden waarbij ik toch wel vraagtekens plaats.

Zelfstandig ondernemerschap van medisch specialisten: ik ben er helemaal voor. Maar dat ondernemerschap wordt wel in een afgeschermde markt uitgeoefend. We hebben het immers over aan artsen voorbehouden handelingen, waardoor ‘de tucht van de markt’ toch wel heel gemitigeerd doorkomt. Van artsen mag je dan een vorm van ‘maatschappelijk verantwoord ondernemen’ verwachten. Ik geef toe: een vage term. Maar we weten allemaal wat ermee wordt bedoeld. Wij vervullen een belangrijke rol in de maatschappij, de patiënten zijn van onze zorg afhankelijk. Meer geld vragen voor meer zorg bij onze toch al lange werkweken, is legitiem. Maar daaraan mag - in alle redelijkheid - wel een grens worden gesteld.

Wie zijn machtspositie van dit moment misbruikt, moet er niet raar van opkijken dat er weinig bereidheid zal zijn om concessies te doen aan de beroepsgroep als de rollen in de toekomst weer eens omgekeerd komen te liggen.