Solliciteren

Iedere medisch specialist overkomt het enkele malen in zijn loopbaan: zitting nemen in een benoemingscommissie voor een nieuwe collega. In mijn geval een zoektocht naar twee nieuwe internisten.

Hoe verloopt zo’n selectieproces? Eerst lezen alle commissieleden de binnengekomen brieven op de vacature. Dan wordt er ‘gescoord’. Of de reflecterende collega aan het profiel voldoet en op tijd is geregistreerd, is vlot bekeken. Dan komen er vragen als: Hoe is de wetenschappelijke output? Is de kandidaat gepromoveerd of niet? Heeft hij of zij bestuurlijke ervaring? De meest geschikt lijkende collegae worden uitgenodigd voor een gesprek. Pas dan maken we

kennis met ‘de mens achter het curriculum’.

Het lid namens de Raad van Bestuur heeft duidelijk vaker met dit bijltje gehakt. Maar verder geldt voor beide kanten van de tafel dat we op dit speelveld goedbedoelende amateurs zijn.

Onze jongere collegae blijken bijvoorbeeld weinig te hebben nagedacht en vooral ook weinig te hebben geleerd over het reilen en zeilen van een grote maatschap. Ook de kennis over de organisatie van de gezond-heidszorg is gering. Wij van onze kant zijn onvoldoende geëquipeerd om in hooguit dertig minuten een goede indruk te krijgen van hoe de sollicitant zal omgaan met patiënten en verpleging. Toch is dat voor het toekomstig functioneren zeker zo belangrijk als de medische kennis en de technische vaardigheden.

Gelukkig gaat het in mijn ziekenhuis bijna altijd goed. Ook nu weer. Toch houd ik er het gevoel aan over dat we sommige onderdelen van de selectie beter aan echte deskundigen kunnen overlaten. En dat wat meer aandacht in de opleiding tot medisch specialist voor de context waarin je komt te werken ook geen kwaad zou kunnen.