Radioman

Veel van het radiologisch werk speelt zich af buiten de waarneming van de patiënt. Dat geldt voor de meeste ‘normale’ röntgenfoto’s van de borstkas en het skelet. Laboranten maken de opnamen, maar wat er daarna mee gebeurt, is voor patiënten vaak onduidelijk. Vaak nemen zij aan dat hun eigen (huis)arts de foto’s  heeft beoordeeld. Dat veel patiënten de radioloog niet herkennen  als medisch specialist, zal ik daarom direct beamen. Maar hoe erg het met die bekendheid is gesteld,  werd mij pas vorige week duidelijk.

Er meldde zich een patiënt aan de balie die ‘de radioman’ wilde spreken. Onze baliemedewerkers zochten uit wie van de radiologen de röntgenfoto’s had beoordeeld. Ik bleek de gelukkige, en ik besloot mij niet te laten kennen.

De patiënt werd in onze centrale verslagruimte uitgenodigd om met mij aan de lichtkast de foto’s te bekijken. De huisarts had men hem besproken dat er tekenen van ‘slijtage’ waren vastgesteld aan de kleine handgewrichten en de knieën. Maar wat dat nu precies betekende, had hij niet helemaal begrepen. Ik wees de osteofytjes en de gewrichtspleetversmallingen voor hem aan. Daarop kwam natuurlijk de vraag of genezing mogelijk was. Helaas moest ik ontkennend antwoorden. Maar met medicijnen zouden de klachten waarschijnlijk wel in de hand gehouden kunnen worden. Of er dan kunstgewrichten in konden. Dat leek mij nog niet aan de orde. Mochten de klachten erger worden, dan kon dat altijd nog met de huisarts worden besproken. De radioman werd bedankt voor de moeite. Met een ferme handdruk nam hij afscheid.

Toen pas barsten mijn collega’s, die al die tijd met een stille grijns van oor tot oor strak naar hun eigen lichtkasten hadden gekeken, in een bulderende lach uit.