PedMed

Hoe zegt u? PedMed? PubMed zult u bedoelen! Nee, maar leest u rustig even verder. De lunch is het moment bij uitstek om eens met andere stafleden bij te praten. Daar komen onderwerpen als ‘hoe pak jij dit probleem aan’ aan de orde. Een levensader van het ziekenhuis, dit soort communicatie.

Deze week in gesprek met een van onze kinderartsen. En - echt waar! - naar aanleiding van Medisch Contact nummer 12 van dit jaar. De special ‘Theorie en praktijk’. Daarin ging het over de moeizame implementatie van evidence-based medicine en zorgvernieuwing.

Als erkend bobo heb ik menig deuntje mogen meeblazen in de analyse van de oorzaken daarvan en heb ik gloedvolle betogen gehouden over de noodzakelijke investeringen om deze kloof te dichten. Ik veronderstelde dus dat het met het praktische gebruik van richtlijnen en protocollen in de kindergeneeskundige praktijk ook maar matig zou zijn gesteld. Nee hoor, antwoordde mijn gesprekspartner opgewekt. En met een glimlach trok hij zijn Psion uit de witte jas. Kijk, zei hij. Ik heb de honderd meest gebruikte geneesmiddelen in de kindergeneeskundige praktijk ingevoerd. Met de juiste dosering per kg lichaamsgewicht. En dat dekt 99 procent van mijn voorschrijfgedrag. Ik noem het PedMed. Hetzelfde heb ik gedaan met de protocollen uit het endocrinologisch copendium, het neonatologiecompendium, de gewichtstabellen, de uitslagen van functietests (weet u de gemiddelde penislengte bij vierjarige jongetjes?) en niet te vergeten de DBC’s.

Maar, zei ik, is dat niet geweldig veel werk? Nou nee, zo bleek. Want al deze bestanden circuleren als ‘shareware’ tussen de kinderartsen. Zij zetten de infrarode poortjes van hun Psions even tegenover elkaar en sturen de zaak zo over. Terwijl wij doorpolderen in de landelijke gremia, is er een stille revolutie gaande op de werkvloer. Goede kans dat ze daar harder opschieten!

Theorie en praktijk - 21 maart 2003

Dossier: