Paniek

Op 18 december vertrok W. naar Suriname voor de begrafenis van een familielid, met de bedoeling daaraan een maand vakantie vast te knopen in zijn geliefde vaderland. Maar wie zat de dag na kerstmis gierend van de zenuwen voor mijn neus? W. Waarom?

‘Ik wil een aids-test’, zei hij met de deur in huis vallend.

‘Hoezo?’

‘Mijn vriendin heeft zich laten testen en ze zegt dat ze positief is.’

Ik zag dat er niet veel ruimte voor vraagverheldering was. Eerst maar eens die test doen, dacht ik, de rest komt later wel.

Vijf dagen later kwam W. de uitslag halen. Negatief: geen aids dus. Ik zag de spanning uit zijn lijf wegtrekken. Daar zat de oude W. weer.

‘Vertel me eens wat er nou aan de hand was?’

‘Nou’, zei hij, ‘het zit zo. Mijn vriendin had bloed laten afnemen en toen belde het ziekenhuis dat er iets fout was gegaan met het materiaal en dat het over moest. Maar ze is toen in paniek geraakt. Ze dacht: er is iets fout gegaan en dat kan maar één ding betekenen: ik ben positief. En toen belde ze mij en kregen we zo’n ruzie dat ik meteen ben teruggekomen.’

‘Heb je toen niet door de telefoon uitgevraagd over die test?’

‘Ik denk dat ik ook in paniek raakte.’

‘Maar je had je toch in Suriname kunnen laten testen?’

‘Het zijn boeven en oplichters daar. Zeker als je uit Nederland komt. Maar nu ben ik gerust,’ zei hij breed lachend. ‘Zeker als ik dit aan mijn vriendin laat zien.’ En hij wapperde met de kopie van de testuitslag.

‘Ja’, zei ik, ‘maar je hebt voor die geruststelling wel ver moeten reizen.’

Maarten Cox, de huisarts