Ongezond leven

Aan het eind van de dag zie je bij de hoofdingang van het ziekenhuis de effecten van het antirookbeleid. Daar zitten ze: de chronische longpatiënten met de zuurstofslang in hun neus en de vaatpatiënten die kort na de noodzakelijk gebleken amputatie van tenen, voet of onderbeen krachtig inhalerend investeren in een volgende complicatie.

Onlangs langdurig op onze IC opgenomen: een jonge drugsgebruikster met een gruwelijke abcederende pneumonie en kort daarna een eveneens relatief jonge vrouw die haar ecstasygebruik met een diep comateuze toestand moest bekopen.

Ik kom patiënten tegen met leverfunctiestoornissen, verwezen voor echografisch onderzoek. Sommigen met een grote echorijke lever, wijzend op leververvetting of (alcoholische) hepatitis, anderen met beginnende cirrose.

Van de vaatpatiënten die ik onderzoek, rookt de overgrote meerderheid. Het aantal mensen met overgewicht en type II diabetes neemt gestaag toe en ook veel kinderen zijn duidelijk te zwaar.

Verslaving is overal en draagt fors bij aan de medische consumptie. En wij, wij leveren ontwikkelingshulp oude stijl: niet serieus proberen om armoede, hongersnoden en epidemieën te voorkómen maar noodhulp leveren. Dweilen met de kraan open dus. We houden onszelf een failliete beroepsethiek voor waarin het recht op ongezond leven wordt erkend en offeren de volksgezondheid op het altaar van het zelfbeschikkingsrecht.

Ik ben daarom steeds meer geneigd om de psychiater Theodore Dalrymple gelijk te geven. Hij werkte in een Engelse achterstandswijk en constateerde dat patiënten de oorzaak van hun probleemgedrag altijd buiten zichzelf zoeken. Mensen nemen hun lot niet in eigen handen. We moeten leren om patiënten keihard op hun gedrag aan te spreken.