Ongeboren leven beschermen

Prof. Sanders poneert onder de stelling ‘ongeboren leven beschermen’ dat erfelijke borstkankergenmutatie geen reden is voor abortus (

MC 49/2002: 1834

).

Stel, de heer S is (mede)zwanger van een zoon. Hij heeft een penisamputatie gehad in verband met een peniscarcinoom bij een erfelijke PT-(penistestikel)-genmutatie, en zijn testikels zijn preventief verwijderd. Zijn vrouw is zwanger van precastratie-amputatie ingevroren zaad. Prenatale diagnostiek toont aan dat de mannelijke foetus ook de PT-genmutatie bezit. De zoon heeft hiermee slechts 30 procent kans om tien jaar na de diagnose ‘peniskanker’ te zijn overleden. De heer S ziet hiermee bevestigd dat het gelukkig geen ziekte is om je ernstige zorgen over te maken. Bovendien is de kans op peniskanker voor zoonlief voor zijn 45ste jaar slechts 35-50 procent, en profylactische chirurgie (preventieve penisamputatie al dan niet gecombineerd met dubbelzijdige orchidectomie) biedt vrijwel 100 procent kans om gezond oud te worden, alhoewel voortijdige osteoporose en een toegenomen kans op hart- en vaatziekten op de loer liggen.

Bovengenoemde opvattingen komen ongetwijfeld ongeloofwaardig over. Niet alleen omdat de PT-genmutatie - gelukkig voor mannen - niet bestaat, maar ook omdat menig man zijn zoon een dergelijk zware genitale mutilatie en hoge kans op morbiditeit en mortaliteit niet zou willen aandoen. Tevens is het vreemd dat S de genmutatie zo luchthartig opvat, te meer daar zijn vader, opa, oom en broer als gevolg van deze genmutatie allemaal ernstig verminkt dan wel vroegtijdig gestorven zijn.

Zou prof. Sanders er ook zo luchthartig over denken als hij de heer S zou zijn?

Misschien ten overvloede: genoemde percentages zijn dezelfde als voor vrouwen met een erfelijke BRCA-genmutatie. Lees alleen voor peniskanker mammacarcinoom en voor testikelkanker ovariumcarcinoom.

Conclusie: ouders zijn degenen die het best kunnen oordelen over de ernst van een erfelijke aandoening. Als zij tot de conclusie komen dat het beter is om een gewenste zwangerschap af te breken dan hun kind met de in hun ogen ernstige erfelijke aandoening geboren te laten worden, is dit een zeer legitieme invulling van de term ‘noodsituatie’.

Moraal: laten we er trots op zijn dat in Nederland nog altijd de vrouw beslist of zij in een noodsituatie verkeert. Het wordt pas echt gevaarlijk als mensen als prof. Sanders deze noodsituatie gaan beoordelen en een verandering van de wetgeving op dit punt bepleiten. Laten we er als medische beroepsgroep voor waken dat dit gebeurt.

Almere, december 2002

Brieven

P.C. Hildering, huisarts te Urk