Klinisch dood

Tijdens de dienst werd ik opgeroepen door de arts-assistent interne geneeskunde. Een jonge vrouw die enkele dagen tevoren was opgenomen met onduidelijke benauwdheidklachten en die eerder al een CVA had gehad, was op het toilet gecollabeerd. Een onduidelijk klinisch beeld met vage buikklachten. Zij zou (nog) wel hemodynamisch stabiel zijn. Of ik een echografie van de buik wilde komen doen. Bij alle onduidelijkheid was één ding zeker: er bestond een ernstige, mogelijk levensbedreigende situatie. Ik moet bekennen dat ik me op weg naar het ziekenhuis niet alles van de verkeersregels heb aangetrokken.

Al reanimerend kwamen de arts-assistent, twee co-assistenten en de inmiddels opgeroepen cardioloog met de patiënte aan op de afdeling Radiologie. Overleg: echografie, CT, of toch een pulmonalisangiografie? Maar zij had inmiddels een grauwe huidskleur, geen hartactie, geen pols en wijde, lichtstijve pupillen. Bij echografisch onderzoek een wijd rechteratrium en een wijde, akinetische rechterventrikel. Klinisch dood, waarschijnlijk aan massale longembolieën. Verdere diagnostiek was zinloos.

Een uurtje later sprak ik de twee co-assistenten. Hoe hadden zij deze dramatische gebeurtenis ervaren? De één was er erg van geschrokken. De dood van zo’n jonge patiënte had haar erg aangegrepen en zij vroeg zich af of ze als specialisatie wel voor een discipline moest kiezen waarin zich vaker zoiets zou kunnen voordoen. De ander had een merkwaardig gevoel van onthechting gehad en gehouden. Op de een of andere manier was dit iets heel anders dan het overlijden van iemand uit de eigen familie- of vriendenkring. Het technische aspect van de reanimatieprocedure had

haar geboeid. Misschien zou ze wel anesthesist willen worden. De verschillen tussen mensen blijven boeien. En in de geneeskunde is voor al die mensen plaats.