Het leren vernieuwd

Met belangstelling heb ik het interview met Plasmans en Bleker gelezen

(‘Het leren vernieuwd’, MC 1/2003: 11

). Dat iedereen goed onderwijs wil geven en krijgen als waarborg voor toekomstige kwaliteit, lijkt mij duidelijk en onontbeerlijk. Het beoordelen van specialisten in opleiding op zes competentiegebieden is een evidente verbetering. Echter, de tentoongespreide manier waarop een en ander moet worden gerealiseerd, lijkt mij een academische utopie.

De gedachte om nog niet gepensioneerde specialisten, net als in de Verenigde Staten waar de verzekeraars dat hebben afgedwongen, in huis diensten te laten draaien en het voorstel om de gemiddelde maatschap daarnaast nog minstens 30 procent aan onderwijs te laten besteden in plaats van aan directe productiegerelateerde zorg, lijkt in ieder geval in een algemeen ziekenhuis niet realistisch. Er wordt gesteld dat we moeten anticiperen op de toekomst. De vraag is of onze toekomstige collega’s bereid zijn een zogenaamde omgekeerde carrière te volgen: eerst het beschreven onderwijsparadijs, daarna de specialistenhel. Ik ben benieuwd hoe het thuisfront het inslapen gaat waarderen: toch maar een andere carrière?

Verder lijkt het mij een gevaarlijke aanname dat er een opleidingsfonds is te creëren dat wordt gevuld door verzekeraars en overheid. Het verleden heeft uitgewezen dat indien een minister zijn handtekening zet, dat nog niet wil zeggen dat die minister ook maatregelen zal nemen om die nieuwe opleiding financieel mogelijk te maken. Het geheel dient namelijk wel budgetneutraal te blijven. In tegenstelling tot beide heren zou ik derhalve willen pleiten voor het direct aan de orde stellen van de financiële paragraaf, hetgeen in de profitsector overigens gebruikelijk is. Alles heeft zijn prijs.

Amsterdam, januari 2003