Gouden kans

De volgende patiënt die ik uit de wachtkamer haal, is een 56-jarige hindoestaanse weduwe. Als ze aan mijn bureau zit, zeg ik:

‘Maar mevrouw Parabirsing, wat ziet u er toch goed uit en wat loopt u toch weer vlot. Dat is weleens anders geweest. Weet u nog hoe u er twee jaar geleden aan toe was?’

Zo’n twee jaar geleden, kort na het overlijden van haar echtgenoot, was zij in mijn praktijk terechtgekomen. Ze had meteen over haar rug geklaagd, eerst een beetje, maar het werd allengs erger. Uiteindelijk lag ze, alsof ze was opgebaard, op een bed in haar woonkamer, met daaromheen bezorgde en bedrijvige familieleden.

Zes maanden, vijftien consulten en visites en een ziekenhuisopname later zat er nog geen schot in de zaak. Toen opperde ze voor het eerst dat de gedachte aan haar overleden echtgenoot maar niet uit haar hoofd wilde verdwijnen en vroeg ze zich hardop af of een bezoek aan Suriname haar geen goed zou doen. Ik zag hierin een gouden kans om deze gesomatiseerde rouwreactie te doorbreken en kreeg een reis naar haar ‘roots’ met behoud van uitkering voor elkaar. Vier maanden later kwam ze als herboren uit Suriname terug.

‘Weet u nog hoe u er twee jaar geleden aan toe was?’

Mevrouw Parabirsing kijkt mij misprijzend aan. ‘Dokter, weet u waar ik nu last van heb?’ ‘Nou?’ ‘Ik heb zoooo’n hoofdpijn.’ Ze raakt daarbij met haar vinger haar hoofd aan en dat doet blijkbaar zo’n pijn dat haar gezicht in een pijnlijke grimas vertrekt.

O, denk ik, daar gaan we weer.