(Goede) raad wordt duur betaald

In welk Nederlands ziekenhuis lopen ze niet rond: de duur betaalde externe consul­tants. Of het nu gaat om reorganisaties, ICT-projecten, de DBC-administratie, patiëntenstromen of gewoon: financieel zwaar weer, we schijnen niet zonder ze te kunnen.

Bij het (her)inrichten van patiëntenprocessen krijg je als medisch specialist nog wel eens de gelegenheid om te zien hoe ze werken. Het is eigenlijk heel simpel. Want alle kennis over hoe het nu gaat en hoe het eigelijk zou moeten, is al in de organisatie aanwezig. Het is zaak om alle betrokkenen goed uit te horen in interviews en vervolgens te onderwerpen aan langdurige plenaire sessies waarin waardevolle arbeidstijd aan het primaire proces wordt onttrokken. Daar worden dan de bottlenecks geïnventariseerd (met name de afdeling Radiologie in mijn ziekenhuis belandt geregeld in het strafhoekje) en maanden later kun je dan kennisnemen van de inzichten die de procesbegeleiders hebben verworven en die je - o wonder - na enig nadenken als je eigen woorden uit een niet al te grijs verleden herkent. Maar dat geldt niet voor de meerderheid van de vergadering, die bedachtzaam knikt en langzaam - en tegen betaling - het vermogen lijkt te verliezen om zelf na te denken, zelf initiatief te nemen en zelf rechtstreeks met andere afdelingen contact op te nemen als er ergens iets niet goed loopt.

Bij sommige collega’s breekt het inzicht door dat deze jonge en snelle mannen en vrouwen met hun zakenpakken en laptops de in ons ziekenhuis verworven kennis daarna ook nog eens op andere locaties te gelde zullen maken.

Houd ik een pleidooi tegen het consultancybedrijf? Helemaal niet: als je de kennis zelf niet hebt, en maar tijdelijk nodig hebt, is dat een prima oplossing. Maar laten we bij de (her)inrichting van de zorgprocessen als dokters wel meer initiatief tonen en oplossen wat we zelf kunnen: dat is beter, sneller en goedkoper! 

Floris Sanders, de radioloog