Goed bestuur?

 Het is inmiddels algemeen bekend dat het ziekenhuis waar ik werk in zwaar weer verkeert. Onze problemen zijn niet uniek in ziekenhuisland. Fusies tussen organisaties vereisen in de beginfase vaak extra inzet van personeel. Dat is ook bij ons gebeurd. Dat personeel is ook flink duurder geworden door de salarisstijgingen in de CAO’s en de effecten van een nieuw functiewaarderingssysteem. Bovendien is extra personeel ingezet voor het leveren van meer productie. Maar wel tegen hogere kosten: overuren en uitzendkrachten zijn duur.

Om de vinger aan de pols van het bedrijf te kunnen houden is up-to-date bedrijfsinformatie noodzakelijk. En die liet de afgelopen jaren nu juist aan kwaliteit te wensen over. En zo glipt ondanks fors hogere budgetten het netto bedrijfsresultaat tussen de vingers door.

Ondernemen in ziekenhuisland is de afgelopen jaren veel risicovoller geworden. De Raden van Bestuur merken dat. Zij zijn immers eindverantwoordelijk. Hoge bomen vangen veel wind, zeggen we dan. Een vergoelijking voor de beschadiging van

mensen die daarvan het gevolg is. Ook aan de Raden van Toezicht worden eisen gesteld. Een erebaantje is het allang niet meer. Zij moeten meer meetbare prestaties vragen van de Raden van Bestuur en daarop ook toezien. En afrekenen ...

Ons ziekenhuis gaat een enerverende periode tegemoet, met grote bestuurlijke veranderingen. Forse ombuigingen zijn noodzakelijk om het bedrijf weer gezond te maken. Maar de vooruitzichten zijn goed: het Diakonessenhuis is een prima ziekenhuis, met een goede naam bij de patiënten. En we hebben al vaak genoeg laten zien dat we tot groei in staat zijn. Opnieuw de schouders eronder is nu het motto.

Als ik op deze tekst terugkijk lijkt die verontrustend veel op de standaard motivatiespeech van een interim-manager. Is de realiteit dan zo banaal? Klaarblijkelijk wel …

Floris Sanders, de specialist