Geven en nemen

S. lijdt aan een conversiestoornis en is daardoor rolstoelafhankelijk. Meestal kan ik wel begrip voor haar opbrengen. Een conversie­stoornis is per slot van rekening geen pretje maar een heuse psychia­trische aandoening. Maar S. moet niet te ver gaan, want dan slaat mijn begrip om in onbegrip en ergernis. Dan word ik gewoon link. Zoals onlangs toen ze door de thuishulp werd binnengereden en zei: ‘Dokter, ik durf het bijna niet te vragen, maar kan ik van u, net als van mijn vorige huisarts, een verklaring krijgen voor de bijstand dat ik een dieet van makreel en zalm nodig heb? Het geeft me energie en ik kan er beter door lopen.’

‘Wat denkt die aanstelster wel! Die rolstoel en dan ook nog dit! Ammenooitnie,’ reageerde ik inwendig.

‘Dat dieet heeft anders niet veel geholpen’, zei ik knorrig. ‘U loopt nog steeds niet.’

‘Dat moet u niet zeggen’, zei S. ‘Het is wel beter. Anders lag ik de hele dag in bed. Nu zit ik tenminste nog in de rolstoel.’

Ik begreep dat ik een verkeerde weg was ingeslagen. Een ramkoers die de in enkele jaren zorgvuldig opgebouwde relatie in een klap teniet zou kunnen doen. En waarvoor eigenlijk? Voor zo’n verklarinkje van niks? Had zij van haar kant ook niet loyaal meegewerkt aan dingen die op mijn agenda stonden? Zoals aan een cognitief gedragsmatige behandeling in plaats van bij allerlei somatisch specialisten te lopen. Ik voelde mijn weerstand wegsmelten en floot mezelf terug.

‘U hebt gelijk’, zei ik. ‘Het is best geweldig wat u hebt bereikt. Ik ga die verklaring schrijven. Vanmiddag ligt hij klaar.’

‘Dokter, u moest eens weten hoeveel dit voor mij betekent.’

En voor onze relatie, dacht ik.

Maarten Cox, de huisarts