Fusie

Ik heb het voor een deel aan mezelf te danken: het Diakonessenhuis is een fusieziekenhuis van twee ziekenhuisorganisaties op in totaal drie locaties. En ik hoor het mezelf nog aan andere stafleden uitleggen. De schaalvoordelen bij inkoop, management en investeringen, het aantal patiënten dat nodig is om de opleidingen op niveau te houden, concentratie van een deel van de functies.

En nu zitten we er middenin. De budgettaire voordelen van het ‘grote ziekenhuis’ zijn inmiddels afgebouwd. De concentratie van functies leidt tot conflicten met huisartsen en gemeenten. En geef ze eens ongelijk. Wie ziet graag een afdeling voor spoedeisende hulp of de mogelijkheid om patiënten in hun eigen woonplaats te laten opnemen uit zijn directe omgeving verdwijnen?

En dan de grotere en kleinere

problemen tussen de maatschappen. Mensen die elkaar niet hebben uitgezocht. Cultuurverschillen en Calimero-effecten: zij zijn groot en ik is klein. Niets menselijks is ons vreemd. Bij de radiologie komen er nog wat problemen bij. Het uniformeren van onderzoeksprotocollen en de administratieve werkwijze is een dwingende noodzaak. De patiënt krijgt immers één radiologisch dossier dat de verwijzende specialismen op alle

locaties moet er kunnen inzien. Op welke locatie zullen nieuwe investeringen, bijvoorbeeld in een dure multi-slice CT, worden gedaan?

Door omstandigheden is onze directe fusiepartner een maatschap van één radioloog. Dat geeft toch scheve verhoudingen in de gesprekken. Daarom ‘gaan we die vandaag in’, geholpen door een externe en onafhankelijke procesbegeleider. U ziet, het jargon begin ik al aardig te beheersen. Maar soms denk ik: kon ik maar gewoon al mijn energie steken in datgene waarvoor ik hier ben ingehuurd. Samen met mijn collega’s goede radiologie bedrijven. En het gekke is dat ik zeker weet dat mijn collega ‘aan gene zijde’ er precies hetzelfde over denkt. n