Filmloos

Daar zat ik bij de oncologiebespreking. Negentien patiënten deze week, waarvan zeker zestien nieuw. Het lijken er over de jaren heen steeds meer te worden en ze worden steeds jonger. Of word ik ouder? Maar vanaf deze week lopen we niet meer naar de vergaderzaal met zware stapels dikke röntgenmappen. Een laptop is genoeg. Natuurlijk wel eerst even de bespreking voorbereiden, maar daarna kunnen we inloggen op het PACS waarin alle radiologische onderzoeken digitaal zijn opgeslagen. Ieder onderzoek is nu slechts enkele muisklikken van een demonstratie verwijderd. En de beeldkwaliteit die de projector levert, is toch wel heel wat beter dan die van een conventionele röntgenfoto op de overheadprojector.

Onze centrale verslagruimte op de röntgenafdeling waarin nog maar enkele weken geleden vier grote lichtkasten stonden, is na een hectische periode van verbouwen veranderd in een oase van serene rust en gedempt licht. Grote TFT-schermen hebben de lichtkasten vervangen. Patiënten herkennen we niet meer aan hun naam op het aanvraagformulier, maar aan een barcodesticker. Niet meer wachten totdat de archiefmedewerkers de dossiers hebben opgezocht. Geen films van oude onderzoeken meer uit de mappen vissen, maar automatisch het vorig onderzoek op het beeldscherm - ook als dat niet op onze locatie maar elders is uitgevoerd.

Na enkele uren werken realiseer ik me pas dat er nog meer is veranderd. Er komen nog nauwelijks aanvragende artsen uit het ziekenhuis langs om foto’s met mij te bespreken. Die foto’s kunnen ze namelijk via de webserver overal in het ziekenhuis op pc’s bekijken - met het verslag erbij.

Na meer dan een eeuw trouwe dienst nemen we dus afscheid van de röntgenfilms. De rol van het zilver is uitgespeeld. Het is allemaal silicium geworden, dat uit ordinair zand wordt gemaakt. En daarvan is een eindeloze voorraad ...  in een steeds onpersoonlijkere wereld?

Floris Sanders, de specialist