Familie

Beetje precair onderwerp voor een column. Maar ik ben ervan overtuigd dat iedere arts er wel eens mee te maken krijgt: het vinden van de balans tussen familielid zijn en arts zijn. Onlangs kreeg een ouder familielid een CVA. Na een eerdere episode met TIA’s besloot het echtpaar de zaak maar even aan te zien. Behandeling was immers toch niet mogelijk en de vorige keer was het ook vanzelf overgegaan. Maar een telefoontje met de familie kan natuurlijk nooit kwaad, vooral niet als daar een deskundig oordeel op afstand kan worden ingewonnen.

Zoals het hoort, drong ik erop aan dat de eigen huisarts zou worden gewaarschuwd. Die kwam langs en regelde een afspraak bij de neuroloog voor na het weekend. De neuroloog bestelde een CT-scan. Bij het CT-onderzoek bleek er een hersenbloeding te bestaan. Alhoewel de neuroloog op opname aandrong, liet het echtpaar zich niet overreden. Of ík niet wilde overleggen met de neuroloog. Na veel vijven en zessen liet het echtpaar zich alsnog overhalen.

In het ziekenhuis bleken de zaken keurig voor elkaar: op korte termijn waren bezoeken door de revalidatiearts, de ergotherapeut en de fysiotherapeut geregeld. Maar de desoriëntatieverschijnselen bij de zieke namen toe. Zoals was te verwachten in een vreemde omgeving. Of ik wilde bellen met de neuroloog dat de opname zo kort mogelijk moest duren. Ik kon dat als arts toch veel beter doen dan zij als leek? Ik ben gezwicht, en gelukkig had mijn collega-neuroloog alle begrip.

Ik vrees dat ik door mijn inmenging in de behandeling de KNMG-gedragsregels ettelijke malen heb geschonden, en dat tot grote tevredenheid van de familie. Hoe zou ú zoiets aanpakken?