Eindelijk een heupprothese maar tegen hoge kosten

Rob is nu 59 jaar. Hij is werkzaam als magazijnbeheerder bij een grote technische groothandel. Hij is onlangs geopereerd aan zijn rechterheup en heeft een totale heupprothese gekregen. Eindelijk, maar wel tegen hoge kosten, die mogelijk hadden kunnen worden voorkomen.

Hij heeft vroeger intensief gesport en was altijd erg ambitieus in zijn eigen werk. Dat leverde sportieve en financiële waardering op. Hij was de specialist in plaatsing van installaties en deed veel projecten in binnen- en buitenland, met een passende beloning. Het ging hem in alle opzichten goed.

Tot hij op zijn 45ste jaar heupklachten kreeg als gevolg van artrose. Door de pijnklachten moest hij zijn sportbeoefening staken. Zijn werk ging steeds moeilijker. Zijn specialist vertelde dat hij nog te jong was voor een heupvervanging en er maar het beste van moest maken. Dat betekende dat hij in 2004 zijn eigen werk niet meer kon doen een veel lichtere en slechter betaalde baan moest accepteren. Hij heeft echter een loonverlies lager dan 35 procent, en dat betekent dat hij geen WIA-uitkering krijgt en de kosten zelf moet dragen. Nu hij eindelijk geopereerd is, is het te laat om deze schade te repareren.

De mening van de patiënt
wordt nergens genoemd

De vraag is of hij minder schade had gehad, als hij wel eerder een heupprothese had gekregen.
Hij vindt het vervelend dat hij hier zelf niet over heeft kunnen beslissen. Hij heeft nu jarenlang kwaliteit van leven ingeleverd, zowel maatschappelijk als financieel, en krijgt er door de operatie weer meer kwaliteit voor terug. Dat had hij liever eerder gehad, zodat hij in zijn productieve jaren had kunnen blijven werken, beter was blijven verdienen en ook financieel beter af was geweest. Hij vertelt dat hij op zijn 80ste toch al veel minder zal kunnen en dan een groter mobiliteitsprobleem minder erg zal vinden.

Het is opmerkelijk dat in de richtlijn voor coxartrose goed wordt gekeken naar de technische gevolgen van een heupprothese op jonge leeftijd, en dat vooral op grond daarvan een behandeling van voorkeur wordt aangegeven. De mening van de patiënt wordt nergens genoemd. Wel wordt de kwaliteit van leven genoemd. Nergens wordt aangegeven wat dan de indicatoren daarvan zijn. Volgens Rob was dat zijn inkomen en mobiliteit.

De behandelkeuze wordt niet alleen bij de behandeling van coxartrose nog vaak ingegeven door vakinhoudelijke argumenten, zonder de maatschappelijke gevolgen voor de participatie daarbij mee te nemen. Dat is jammer en lang niet altijd in overeenstemming met de visie van de patiënt. Juist de veranderende wetgeving en het feit dat de financiële schade al snel bij de patiënt terechtkomt, maakt dat ook artsen hun argumenten voor behandeling moeten verbreden en de keuzes van de patiënt daarbij moeten betrekken.

Voor Rob is het te laat: hij had graag eerder een operatie willen ondergaan met de kans dat
hij zijn eigen werk – al of niet deels – had kunnen blijven doen en daardoor in ieder geval financieel niet zo’n hoog offer had hoeven doen.

Han Hullen, voorzitter NVVG