De Nederlandse Ziekte

Het project Elektronisch Patiënten Dossier is een voorbeeld van de Nederlandse aanpak van een probleem op de meest ingewikkelde en geavanceerde manier, ver vooruit op de rest van de wereld. En dan gaat het mis. De HSL rijdt na jaren nog steeds niet door naar Brussel en Parijs, de OV-chipkaart is door politieke regionale inbreng niet universeel toepasbaar, de tunnel in Roermond is met zijn 50 (!) veiligheidssystemen de helft van de tijd gesloten.
Het elektronisch patiëntendossier is prachtig, maar een EHBO arts zal waarschijnlijk daarin door de bomen het bos niet meer zien. Hoe volledig zal dat EPD overigens zijn? Zelf heb ik 30 jaar lang chirurgie bedreven en ik had de gewoonte mijn verslagen met tekeningetjes te verluchten. Een uitkomst bij revisies, die gelukkig erg zeldzaam waren. Kan dat ook in het EPD?
Waarom gebruiken we niet het Franse systeem? Daar kreeg iedereen een soort credit-kaartje met een chip waarop kerngegevens geregistreerd waren zoals de personalia van betrokkene, huisarts en ziekenhuis en de voor EHBO belangrijke gegevens als diabetes, vroegere miltextirpatie en andere operaties, anti-stol en andere medicaties, pace-maker,  allergieën, essentiële laboratoriumgegevens zoals lever- en nierfunctie enzovoort. Bij elkaar blijft het toch een beperkt lijstje, dat uitblinkt door overzichtelijkheid.
Iedereen had indertijd het pasje op zak en artsen konden het aflezen en modificeren indien nodig.
Inmiddels zal het systeem in Frankrijk wel vervangen zijn door een database op internet, maar die kan dan toch wel heel wat simpeler zijn dan wat ons hier in Nederland voorgehouden werd. Gelukkig dat het van de baan is, evenals het al even ingewikkelde rekeningrijden.
Misschien is het Franse voorbeeld een idee?

Dr. C.C. Leibbrandt, KNO arts n.p.
Nijmegen

• Brievenrubriek