De menselijke maat

Het stroomlijnen van de zorg met behoud van kwaliteit, primair gericht op kostenbeheersing, moet wel op een bedrijfsmatige manier worden verkocht. Vandaar het management­jargon dat op dubieuze wijze ons vak is binnen­geslopen (MC 38/2006: 1507). Maar wanneer ik de plaatsvervangend Inspecteur-Generaal van de IGZ een maand of drie, vier geleden op het achtuurjournaal hoor zetten dat specialisten net piloten zijn die hun kunstje flikken, is er in het concept op gouvernementeel niveau iets ernstig mis.

Ik hoef niet uit te leggen dat een dergelijke vergelijking stoelt op een misvatting.

De NVZ wil weliswaar de kant op van meer plooi­bare dokters die alleen doen wat hen wordt opgedragen door het management, maar ik mag hopen dat zo’n bedrijfscultuur er nooit komt. Ik onderscheid mij in bijzondere mate van de piloot die dagelijks een kunstje flikt. Ik heb nooit kennisgemaakt met een piloot. De patiënt daarentegen komt naar mij en ik leid hem persoonlijk door zijn ziekteproces heen.

Laten wij artsen ervoor zorg dragen dat nooit wordt getornd aan onze professionele autonomie. Als een collega KNO-arts zich genoodzaakt ziet veertig Sluder-patiëntjes achtereen te doen - hij liever dan ik - is het een gotspe dat het management opteert voor vijftig operaties omdat dat efficiënter is.

Zwolle, september 2006

F.C. de Beer, neurochirurg