De kost gaat voor de baat uit

De column van de Orde-voorzitter stelt mij teleur (MC 9/­2009: 391). Laat ik beginnen met de oorsprong van de time out-procedure (TOP). In het Oogziekenhuis bestond 25 procent van de activiteiten uit correctie van fouten of complicaties.

Onlangs verscheen in MC een artikel waarin staat dat er nu nog slechts 7 bijna-fouten waren gemaakt, dankzij de TOP (MC 2/2009: 72). De IGZ grijpt dat aan om deze procedure in alle ziekenhuizen op gelijke wijze in te voeren. De voorzitter deelt die opvatting.

Ik heb al eerder bezwaar gemaakt tegen de roekeloze manier waarop de IGZ zich in de kijker speelt. Het door de voorzitter aangehaalde Telegraafstuk is mij niet bekend. Maar als het samenhangt met het MC-artikel ‘Nonchalance op de OK (MC 41/2008: 1668), wil ik graag de discussie nog eens openen over de bewijsbaarheid van een oor- of vingerring en de kwaliteit van de zorg. Ook het neerzetten van ziekenhuis- en OK-medewerkers als ongedisciplineerd en geneigd tot afbreuk aan regels, dus zeg maar tot strafbare feiten, zegt meer over de insteek van de IGZ-inspecteur dan over de zorg.

De voorzitter koppelt gemakshalve ‘onvoorziene omstandigheden’ aan het gebruik van checklists en de TOP. Ik ben niet tegen het implementeren van dergelijke procedures. Ik waarschuw alleen tegen one size fits all. Laat elk ziekenhuis zich een dergelijke TOP eigen maken. Maar kom niet aan met het verhaal dat er maar één TOP is die voor heel Nederland werkt en dat daardoor de zorg veilig zal worden.

In mijn ziekenhuis wil ik niet meemaken dat er bij een acuut probleem op de OK een medewerker op zijn stoel blijft zitten wachten tot het gepaste hokje in de TOP is afgevinkt, alvorens tot actie te komen.
Dus, collega Van der Ham: wees wat kritischer jegens de oekaze van de veiligheidsmantra’s van de IGZ en van Prismant.

Zwolle, maart 2009
F.C. de Beer, neurochirurg