Buikpijn op afstand
Plaats een reactieDe uitspraak van het tuchtcollege Buikpijn op afstand (MC 38/
2001: 1389) trok mijn aandacht. Zowel het regionaal als het centraal college heeft hier een kans voor open doel of beter op een klinische les gemist.
Het college in eerste aanleg kon zich vinden in het therapieadvies van de aangeklaagde dokter, omdat deze uit de röntgenafspraak mocht concluderen dat het hier om diverticulose in plaats van diverticulitis ging, dat Imodium in beide gevallen geen zinnig geneesmiddel is,
en dat van totale voedselonthouding mocht worden verwacht dat de buikpijn en het overgeven zouden overgaan. Zo niet, dan zou er immers weer kunnen worden gebeld. Het college in hoger beroep oordeelde dat de dokter had moeten doorvragen om tot een betere diagnose te komen en deelde een maatregel uit.
Naar mijn mening dwalen beide colleges waar het de essentie van de casus betreft. Zodra een patiënt over toenemende buikpijn klaagt en om een pijnstiller vraagt, moet de dokter onverwijld een visite afleggen, althans de patiënt zien. De diagnose is immers gegrond op anamnese, aanschouwing en lichamelijk onderzoek. Bovendien is gezond wantrouwen niet alleen één der pijlers van het recht, maar ook van de geneeskunst. Wantrouwen ten aanzien van andermans, maar ook ten aanzien van de eigen diagnose.
Niet meer vragen door de telefoon, maar eerder naar de patiënt toegaan. Wordt het niet tijd, dat we het telefonisch consult gaan afwaarderen?
Eindhoven, oktober 2001
- Er zijn nog geen reacties
