Bouwput

Gefascineerd staan we er af en toe met groepjes stafleden naar te kijken. Naar het échte ondernemen in bedrijf. Het voorterrein van het ziekenhuis is

veranderd in een grote bouwput. Vrachtwagens rijden af en aan met tonnen zand dat eerst wordt afgegraven om een fundering te kunnen aanleggen en vervolgens weer wordt teruggestort tussen de inmiddels verrezen betonnen palen. Daarop worden nu de containers gestapeld voor onze noodpoliklinieken. Het Diakonessenhuis breidt uit. Voor een deel is dat het gevolg van een gestaag toenemende adherentie en voor een deel ook van de herverdeling van specialistische functies en het concentreren van de meerdaagse opnames op de locatie Utrecht.

Niet iedereen in het ziekenhuis weet het (nog), maar het is niet eens zo lang geleden. In de periode 1988-1992 was het ziekenhuis ook met een zogenaamde ‘vernieuwbouw’ bezig. Toen moest het aantal bedden in het kader van een ‘exploitatieverlagend initiatief’ terug van zo’n 520 naar 385. Terug naar de ‘2 promille’-beddennorm bleek toen de enige manier om het sterk verouderde gebouw aan de eisen van de moderne tijd te kunnen aanpassen. Dat heeft een enorme impuls gegeven aan het meer poliklinisch en in dag-behandeling helpen van onze patiënten. Maar de grenzen van het mogelijke komen nu echt in beeld. Een verouderende bevolking heeft gewoon meer klinische capaciteit nodig. Zouden de centrale planners dat indertijd echt niet hebben kunnen voorzien?

En ondertussen ontstaat in het ziekenhuis een atmosfeer van pionieren en ‘de schouders eronder’. Het zal voor velen een tijdje werken worden in suboptimale omstandigheden. Maar dat past helemaal in de tijdgeest. De broekriem wordt weer aangehaald en het handhaven (en zo mogelijk laten stijgen) van de productie krijgt alle prioriteit in het zorgbedrijf. Bomhoff kan trots op ons zijn!