Allochtoon

Altijd weer die deadline die je als columnist moet halen. Deze column komt daarom uit de internetwerkplek van een berghotel in Zwitserland.

Ze hebben hier heel eigen opvattingen over de toelating van allochtonen. ‘Wat is daarmee vergeleken Nederland een tolerant land’, voegde een Duits echtpaar met wie ik in gesprek raakte mij toe. Ja, maar toch knaagde er wat. Net als u las ik enkele weken geleden dat allochtonen een slechtere gezondheidstoestand en een kortere levensverwachting hebben dan autochtone Nederlanders. Ze maken meer gebruik van de gezondheidszorg, maar uiteindelijk draagt dat minder bij aan de gezondheidsbevordering dan zou moeten.

Een praktijkvoorbeeld. Twee allochtone vrouwen die allebei door de huisarts waren verwezen voor een mammografie wegens een tumor in de borst. Tweemaal een suspect maligne laesie. In die gevallen doen we een echografie met een cytologische punctie en regelen we een afspraak met de chirurg.

De echografie vonden de dames prima, maar daarna begonnen de problemen. Ik kon praten als Brugman, maar geen punctie. Mevrouw 1 wilde er eerst nog even over nadenken. ‘Alstublieft dokter!’ En naar huis ging ze, zonder punctie en zonder afspraak. En nu maar hopen dat de huisarts het weet op te lossen.

Herkansing bij mevrouw 2, duidelijk een beter opgeleide dame, die ook beter Nederlands sprak. Maar nee, allervriendelijkst maar beslist: ‘Geen punctie’. Ze was bang voor pijn. Huisarts gebeld. Die zegt: ‘Is haar dochter er niet bij? Dat wil nog wel eens helpen. Succes collega!’ Even kijken in de wachtkamer en jawel: daar was de dochter. Lang gesprek, veel getolk over en weer. Toestemming gekregen voor punctie en direct uitgevoerd, afspraak met de chirurg geregeld.

Eindscore: één op de twee behandeld zoals dat zou moeten. Iets om over na te denken.