Eén tint grijs?

Column

Het dagelijks leven staat bol van de regels. Schoolregels, verkeersregels en wetten. Ook in de zorg kennen we tal van regels, protocollen, kwaliteitsregels, hygiëneregels… Regels zijn nodig om overzicht te houden op ons doen en laten. Er is zelfs regelgeving voor het maken van regels. Dit roept de vraag op aan welke regels de regels voor de regels moeten voldoen. Maar dan schieten we in de filosofische hoek of eindigen in een fraaie cirkelredenatie. Enfin. Op zichzelf zijn regels belangrijk en in veel gevallen noodzakelijk, maar het doel mag natuurlijk niet verloren gaan. Soms vergeten we de regels te interpreteren en gaat de menselijke maat verloren. Helaas ook in de zorg, merkte
ik laatst.

Nog niet zo lang geleden had mijn jongste zoon Ruben een onfortuinlijke botsing tijdens de gymles en kwam thuis met een zeer pijnlijke bult op zijn jukbeen. Eén voordeel van werken bij de KNMG is dat je bij collega’s die arts zijn om advies kunt vragen. Zij adviseerden mij om met zoon en bult naar de huisarts te gaan. Zo gezegd zo gedaan, zou je denken.

Toen ik belde, bleek onze huisarts die dag geen praktijk te voeren. Gelukkig is er altijd een vervanger, maar diens praktijk is alleen ’s morgens bereikbaar. Het spoednummer werkte niet. De huisartsenpost in het lokale ziekenhuis, zonder spoedeisende hulp, was pas om vijf uur ’s middags bereikbaar. Mijn paniek nam langzaam toe. Daar sta je dan als ouder met je handen in het haar. Je zoon heeft pijn en nergens is hulp bereikbaar. Uit ervaring weet ik dat je niet zomaar mag aankloppen bij de SEH. Regels hè. Die is in mijn geval overigens 13 kilometer verderop. Ik besloot te bellen met een huisartsenpraktijk om de hoek. Misschien konden zij mij helpen?

Ik sprak met de assistente aan de telefoon en legde haar verontschuldigend mijn probleem voor. Tot mijn grote verbazing en ergernis legde zij mij fijntjes uit dat ik ‘volgens het protocol’ met mijn eigen, niet-bereikbare, huisarts moest bellen! Rustig legde ik het probleem nogmaals uit. Wederom kreeg ik hetzelfde antwoord en absoluut niet de hulp waarnaar ik op zoek was. Op dit punt heb ik het gesprek beëindigd om te voorkomen dat ik dingen zou zeggen waar ik later spijt van zou krijgen.

Daarna heb ik toch maar gebeld met de SEH van het ziekenhuis van 13 km verderop. Gelukkig kreeg ik daar een begripvolle reactie en de geruststelling dat we van harte welkom waren. Dat we genoeg moeite hadden gedaan om een huisarts te bereiken. We mochten komen, geheel tegen alle regels in. Nog gelukkiger was dat Ruben niks gebroken had. Het bleek een zware kneuzing.

Uiteraard, regels zijn nodig om alles in goede banen te leiden. Dat begrijp ik als geen ander in mijn verantwoordelijkheid voor uw registratie. Maar ik zal en wil nooit begrijpen dat er geen ruimte is voor de menselijke maat. Dat de paniek van een ouder niet wordt gehoord omdat er nu eenmaal regels zijn, dat is niet te bevatten.

Dus graag af en toe één tintje grijs tussen al het zwart en wit van de protocollen!

Fred Raasveldt

algemeen directeur KNMG

Deze column is geschreven op persoonlijke titel.

Reageren kan op knmg.nl/columns