Filmfestival Rotterdam

Wie het geluk heeft het 53ste International Film Festival Rotterdam (IFFR), van 25 januari tot en met 4 februari, te kunnen bezoeken, kan weer kiezen uit een groot aantal films. Daar zitten ook titels bij die met zorg en ziekte te maken hebben.

Zoals Levante, waarin de sterspeler van een Braziliaans volleybalteam ontdekt dat ze zwanger is en een abortus wil ondergaan. Illegaal in haar land, bovendien krijgt ze te maken met rabiate rechtse activisten. Lillah Halla’s film wil een aanklacht zijn tegen de mentaliteit die onder het regime van president Bolsonaro weer de kop opstak en is daarmee een hartstochtelijke oproep voor inclusie in plaats van intolerantie. 

Godsterminal van Georg Tiller gaat over een patiënt die lijdt aan de laatste fase van de ziekte van Parkinson. Hij wordt bijgestaan door verpleegster Alma uit Ingmar Bergmans beroemde film Persona (1966) en door een vrouwelijke versie van De Dood om hem te helpen zijn verloren herinneringen terug te krijgen. 

Melk is het nu al bejubelde debuut van Stefanie Kolk en gaat over Robin, gespeeld door Frieda Barnhard, die na de stilgeboorte van haar baby melk begint te produceren. Ze kan het niet over haar hart krijgen haar melk weg te gooien en neemt de ongebruikelijke beslissing om het te doneren. Haar zoektocht naar een moeder om te doneren blijkt moeilijker dan verwacht, waardoor de groeiende melkvoorraad steeds meer ruimte in haar koelkast, haar relatie en haar leven dreigt in te nemen.

Hoogtepunt in dit rijtje is de gerestaureerde, Japanse film The Great White Tower van Satsuo Yamamoto uit 1966. Over intriges, machinaties, corruptie en machtsstreven in een academisch ziekenhuis. Centraal gegeven: wie wordt het nieuwe hoofd van de medische faculteit? De empathische humanist of de op status beluste carrièrejager, die ook, dat valt niet te ontkennen, een groot chirurgisch talent is. Klinkt als een soap, maar dat is het zeker niet. Tweeënhalf uur lang zijn we getuige van het machiavellistisch gekonkel achter de schermen, waarin ook allerlei andere thema’s aan de orde komen, zoals klinische ervaring versus wetenschappelijke expertise, medisch-ethische kwesties, en de vraag wat de ‘goede’ attitude van de ‘goede’ arts is: nederig en prudent zijn of overtuigd zijn van je eigen ‘kunnen’? The Great White Tower werd gedraaid in fraai zwart-wit, om de realistisch ogende operatie­scènes enigszins verteerbaar te maken. Onder alles zindert een moreel standpunt – de maker had uitgesproken linkse sympathieën – en langzaam besef je dan ook: deze film heeft iets van een ideologisch pamflet, dat niet alleen over de moreel verrotte wereld in een ziekenhuis gaat, maar over de maatschappelijke orde als zodanig. Veel is nog steeds universeel en herkenbaar, maar de film, die eindigt met een zinderende tuchtrechtzaak, is ook een tijdsbeeld: zie de rol van de vrouwen. ‘Vrouwen zijn jackpots’, zegt een van de artsen. ‘Met geld verover je ze allemaal.’ En iedereen rookt. 

Voor alle info en tickets: iffr.com.