All of Us Strangers
Hoe vroegkinderlijk trauma doorwerkt
1 reactie
In All of Us Strangers van Andrew Haigh volgen we een eenzame, volwassen man: Adam. Vanuit een uitgestorven woontoren aan de rand van Londen werkt hij aan een script over het verlies van zijn ouders – die beiden in zijn kindertijd overleden.
De manier waarop Adam de afwezigheid van zijn ouders probeert te verwerken wordt prachtig weergegeven. Realiteit en droom, en heden en verleden lopen subtiel door elkaar, waardoor de film op indringende wijze de effecten van vroegkinderlijk trauma en verlies weergeeft. Daarbij is Adams relatie met zijn buurman Harry – wiens blik (c.q. de blik van acteur Paul Mescal) ook intens verdriet suggereert – een mogelijke reddingsboei. Deel je je leed met een ander, met elkaar, of sluit je jezelf af?
Een zeer goede film, die toont dat eenzaamheid dodelijk kan zijn, en verbinding met een ander juist levensreddend.
M.M. Kaandorp
Arts, Pessotherapeut, coach voor professionals
Een prachtige fantastische mooie liefdevolle film.
Hoe door middel van de verbeelding van de hoofdpersoon alsnog een goede relatie kon ontstaan met zijn ouders die al vroeg in zijn jeugd waren overleden. Wat hij in zijn echte leven als kind had ge...mist en het feit dat hij als homoseksuele jongen niet gezien werd, erger nog er niet mocht zijn en op school werd gepest, mocht hij alsnog heel liefdevol ontvangen in z’n fantasie. Zodoende kon hij de broodnodige verbinding ervaren met zijn overleden ouders, die hem erkenning gaven en excuses aanboden over de dingen waarin ze tekort geschoten waren. En zodoende kon hij verbinding ervaren met een ander. Ontroerend.
Ik zie hier wat ik vaker zie: ‘Verbeelding heelt.’