Roeping

‘Ik wil gewoon heel graag mensen helpen en verzorgen. Het was eigenlijk toch wel een soort van roeping om dokter te worden.’Vraag aan een collegezaal vol eerstejaars waarom ze geneeskunde studeren en de helft komt met een dergelijk antwoord op de proppen. Vraag dit aan een stel economen of communicatiewetenschappers in spe en ze zeggen: ‘gewoon, leek me wel leuk.’  

Of geneeskundestudenten daarmee een zorgvuldige selectie van de top van onze maatschappij zijn of gewoon een stel omhooggevallen adolescenten zonder realiteitsbesef, houd ik graag in het midden. Feit blijft dat je eens in de zoveel tijd types tegenkomt die zeggen dat zij ‘altijd al van binnen geweten hebben’ dat ze arts moesten worden. En hoewel ik enorme jeuk krijg van dit soort uitspraken, ben ik tegelijkertijd jaloers. Had ik maar die diepgewortelde grootheidswaan die tegen mij zegt: ‘jij, Mara, jij moet echt dokter worden, daar wordt deze wereld een betere wereld van’.

Had ik maar die blinde, onvoorwaardelijke liefde voor de geneeskunde die alle toekomstige 72-uursdiensten en slapeloze nachten over verkeerde beslissingen doet vergeten. Ik zou graag het type coassistent zijn dat het ziekenhuis ziet als de veilige baarmoeder waaruit hij is geboren, elke patiënt op de SEH beschouwt als een geschenk uit de hemel en de professor interne ziet als ware het JC (Jezus Christus/ Julius Caesar / Johan Cruijff, naar keuze) zelf. Dan was de keuze heel wat makkelijker geweest.

Naast de vraag ‘wanneer komt nou de echte dokter?’ is er nog één vraag die ik nooit meer wil horen: ‘wat wil je worden als je later groot bent?’ Het antwoord ‘dokter’ is plots niet meer genoeg. Wat voor dokter dan? En doe je wel al onderzoek? Hoeveel publicaties heb je al?  Ik weet niet of ik de rest van mijn leven dag en nacht in het ziekenhuis wil doorbrengen. Ben ik een luie student zonder hart voor het vak als ik zeg dat ik misschien wel vijftig maar geen tachtig uur per week wil werken? Dat het academisch ziekenhuis niet de microkosmos is waarin ik de komende veertig jaar van mijn leven wil slijten?

Inmiddels zijn we zes jaar verder. Nog altijd heeft zich geen hogere macht aan mij geopenbaard die mij richting het artsenvak roept en toch lijk ik daar wel op af te stevenen. Over een jaar of wat zal ik aan Hippocrates beloven dat ik geen geheimen van patiënten zal verraden en ze niet zal vermoorden, tenzij ze dit uitdrukkelijk willen en het op papier hebben vastgelegd. Over een jaar ben ik als alles goed gaat dokter. Een hopelijk goede dokter, een hardwerkende, geïnteresseerde, ja misschien zelfs gepassioneerde dokter. Maar wel een zonder roeping.

Mara Simons

• Alle bijdragen van Mara Simons