Geschenk

Is er dan helemaal niks leuks meer te melden uit onze kommer- en kwelsector? Vooruit: lichtpuntje.

Bij ons in Den Haag ging medio 1999 een project van start dat zo langzamerhand het predikaat ‘succesverhaal’ verdient. In dat jaar startte Parnassia, de mammoettweedelijns-GGZ-instelling in onze regio, met de stationering van sociaal-psychiatrisch verpleegkundigen (SPV’s) in de huisartsenpraktijk. Zij mochten maximaal vijf gesprekken voeren met de patiënten die de huisarts naar hen had doorverwezen. Waren er meer gesprekken nodig, dan moesten ze worden doorverwezen naar achterliggende zorgprogramma’s. En wat blijkt, nu het project ruim drie jaar loopt en 150 van de 235 Haagse huisartsen inmiddels zo’n SPV in de praktijk hebben?

De huisartsen zijn tevreden (‘Het beste wat ons in jaren is overkomen’), de SPV’s ook. De aansluiting op de achterliggende zorgprogramma’s is verbeterd. En aanzienlijk aantal patiënten blijkt aan die vijf gesprekken dichtbij huis voldoende te hebben. Kortom, het is een winsituatie op alle fronten.

Het idee voor een SPV-project werd na een grote fusie bij Parnassia geboren vanuit de gedachte dat het gezicht naar de eerste lijn moest worden gewend. Parnassia smeedde daarop een plan. De instelling zocht een man, boorde geld aan, trok een blik SPV’s open en ging van start.

Het is een geschenk uit de hemel gebleken. Zet dat maar eens af tegen het geëikel met de praktijkverpleegkundige, de worst waar wij, ezels, al vier jaar achteraanlopen.

Het project gaat van de aanloopfase nu een continueringsfase in. Daar willen wij huisartsen eigenlijk wel wat in meesturen. Maar het spreekwoord zegt dat je een gegeven paard niet in de bek mag kijken, laat staan een geschenk dat uit de hemel komt. Wij moeten dus voorzichtig zijn.

Maarten Cox, de huisarts