‘Bij mijn vader zag ik hoe mooi het is als je mensen in een verdrietige tijd kunt bijstaan’

Vader Jan (75) had dertig jaar een praktijk aan huis in het Zeeuwse Kortgene. Twaalf jaar geleden stopte hij met zijn praktijk, waarna hij nog vijf jaar waarnam. Daarna ging hij met zijn vrouw Carla met de camper op pad. Jan: ‘Ik zou nu weer huisarts zijn geworden, al is het vak de laatste twintig jaar niet ten goede veranderd. Ik maak me zorgen over de lange dagen die mijn kinderen maken.’

Oudste dochter Martine (49) moet hierom grinniken. ‘Terwijl jij misschien van ons vieren wel de meeste uren per week draaide, pa’. Martine is praktijkhoudend huisarts in Dordrecht. Ze heeft ooit drie maanden voor haar vader waargenomen en na zijn pensioen heeft Jan zwangerschapswaarneming voor haar gedaan. ‘Ik werk officieel drie dagen per week, maar daarbuiten ben ik vaak met administratie, organisatie of nascholing bezig. Samen eten met het gezin lukt niet altijd.’ Zoon Rogier (43) is arts verstandelijk gehandicapten en klinisch geneticus. ‘Ik houd poli’s genetische diagnostiek bij verschillende gehandicapteninstellingen. Daarnaast heb ik een derdelijns spreekuur in het Erasmus MC. Ik werk officieel 32 uur per week, maar in de praktijk is het vaak anderhalve dag meer. Dat doe ik vooral omdat ik het vak zo mooi vind. Tegelijkertijd hebben we veel werk omdat we maar met drie avg-artsen in heel Zeeland zijn’. Jongste dochter Simone (36) is in opleiding tot internist-oncoloog in het Erasmus MC. ‘Ik werk vier dagen per week en de diensten zijn fulltime. In de weekenden doe ik vaak dingen voor de opleiding. Met kleine kinderen thuis is het druk, maar ik kan het werk redelijk afbakenen. Omdat ik in het ziekenhuis werk kan ik dingen overdragen aan collega’s: dat is anders dan bij mijn broer en zus.’

In hun jeugd liep privé en werk vaak door elkaar heen. Zo werkte Carla Kersseboom in de praktijk als dokters- en apothekersassistent. Martine: ‘En als papa visite reed en mama bezig was, deden wij voor patiënten de deur open. Of we hielpen mee met medicijnen rondbrengen.’ Ze herinnert zich dat haar vader er vaak was. ‘Hij at tussen de middag mee.’

‘In hun jeugd liep privé en werk vaak door elkaar’

Rogier en Simone hadden juist de indruk dat hun vader altijd aan het werk was. ‘Hij kon bijvoorbeeld niet mee naar verjaardagen want dan had hij dienst. Dat was in eerste instantie een reden voor mij om niet voor geneeskunde te kiezen’, zegt Simone. ‘Tegelijkertijd vond ik het mooi dat mijn vader mensen in een verdrietige tijd kon bijstaan. Ik werk nu denk ik niet voor niets bij oncologie.’ Het vak van plattelandsdokter bracht een behoorlijk gevoel voor verantwoordelijkheid met zich mee. ‘We kunnen het werk niet zo goed loslaten’, zegt Simone.

Familiebijeenkomsten staan inmiddels minder in het teken van het vak, maar het blijft een gespreksonderwerp. ‘Het is toch een groot deel van ons leven’, zegt Rogier. 

‘Als papa visite reed en mama bezig was, deden wij voor patiënten de deur open’