Shock en trauma op Lesbos
Plaats een reactieIk werk als arts-assistent op de intensive care. Mijn dagelijkse bezigheden bestaan voor een groot deel uit het behandelen van verschillende vormen van shock.
Van mijn opleider leerde ik de indeling in cardiogene, hypotensieve, obstructieve en distributieve shock te gebruiken als basis voor diagnostiek en behandeling. Ieder etmaal bloed prikken en continue monitoring zijn heel normaal op de ic. Ik zit tevens in het traumateam, dat multidisciplinair grote ongelukken opvangt op de spoedeisende hulp.
En toen opeens stond ik, zonder witte jas maar met mijn oude gympies en spijkerbroek aan, op het koude strand van Lesbos.
Het was een grote overgang van de meest geavanceerde afdeling van het ziekenhuis naar improviseren op een Grieks strand. Ik leerde snel dat het geen zin had om met zware tassen vol medische hulpmiddelen en medicatie door het zand te rennen en stopte de meest nuttige voorwerpen maar gewoon in mijn zakken. Grappig genoeg waren mijn meest gebruikte 'medische' attributen hier: energietabletten, warmtedekens en een hoofdlamp (die ik ook gebruikte om pupilreacties te testen en in kelen te kijken). De belangrijkste 'interventie' die ik verrichtte was een arm om iemands schouder leggen en de functie van mijn stethoscoop bestond er voornamelijk uit dat ik als arts herkenbaar was voor vluchtelingen en medevrijwilligers.
Ik had genoeg ervaring met doodzieke patiënten en heftige auto-ongelukken. In Lesbos leerde ik echter de andere betekenis van 'trauma' opnieuw kennen: een die voor leken veel bekender is dan voor artsen. Mensen kwamen soms met een lege blik in hun ogen aan op het strand, niet in staat tot enige reactie op hun nieuwe omgeving. Waarom had mijn opleider me niet geleerd wat te doen bij emotionele shock?
Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl
- Er zijn nog geen reacties
