Waardig sterven, godsdienstvrijheid en het recht van de oudste zoon

Met veel interesse heb ik het artikel in nummer 13 gelezen (MC 13/2012: 748). De uitgebreide beschrijving van de casus getuigt van een toetsbare opstelling en dat vind ik lovenswaardig. Voor mij als specialist ouderengeneeskunde is deze casuïstiek zeer herkenbaar. Sinds anderhalf jaar heb ik de zorg voor een patiënte die een uiterst eisende en onredelijke echtgenoot heeft. Contact met een advocaat (!) heeft mij wijzer gemaakt en verhelderd wat ikzelf al voelde. Hij vertelde dat hij als jurist in verschillende klachtencommissies in verpleeghuizen zit en merkt dat men vaak in moeilijke situaties verzeild raakt, door steeds de grenzen te verleggen. Hij adviseerde om veel eerder aan de familie duidelijk te maken waar de piketpaaltjes staan.

Korte tijd later kreeg ik opnieuw te maken met een lastige situatie: een patiënte die niet meer in staat was te eten en te drinken en een schoonzoon die eiste dat wij haar in leven hielden met langdurige intraveneuze vochttoediening. Voor ons was dat zinloos medisch handelen, en een second opinion bevestigde onze zienswijze. Vervolgens hebben we de behandeling, uiteraard na uitleg, gestaakt. Voor de patiënte het beste, maar de familie was boos.

Ook in gevallen met minder extreme families merk ik dat het beter is om op mijn strepen te staan, bijvoorbeeld door te zeggen dat ik bepaalde opmerkingen echt niet accepteer. Uiteindelijk levert dit juist meer respect op en kan het de lucht klaren.

Anneke Witziers, specialist ouderengeneeskunde, hospicearts, Zwolle