Minder zorgkosten door meer compassie
3 reactiesIn 2017 lag ik twee weken in een ziekenhuis voor een resectie van een deel van het colon vanwege een darmtumor (gelukkig met een zeer goede prognose). Na de operatie voelde ik mij meestal niet gehoord en was er weinig compassie van de verpleegkundigen en de artsen.
Toen ik na ruim twee weken ontslagen werd was ik vrijwel volledig bedlegerig en had ik twee keer per dag thuiszorg. Na een maand begon ik weer te functioneren.
Vijf maanden later werd mijn stoma verwijderd. Die operatie duurde vijf uur. Daarna was er wel voldoende compassie en werd ik gehoord. De vijfde dag na de operatie ging ik naar huis zonder thuiszorg. Mijn verdere herstel verloopt voorspoedig.
Dezelfde man als na de eerste operatie maar nu na enkele dagen veel minder klachten, minder medicatie en snel ontslagen uit het ziekenhuis!
Naast wat medische zaken die een deel kunnen verklaren, heeft heel duidelijk meegespeeld dat ik de mogelijkheid kreeg om mijn vitaliserende krachten meteen al in het ziekenhuis aan te spreken.
Een gebeurtenis die mij overkwam tijdens de eerste opname wijst in die richting.
Na ruim een week met meerdere klachten en niet gehoord worden was er een verpleger die naast mij kwam zitten en zei: ‘u hoeft niets te zeggen, ik hou gewoon even uw hand vast’. Na enkele seconden kreeg ik een flinke huilbui. Het was alsof alle angst, verdriet, onzekerheid en boosheid de ruimte kreeg.
Wat een energie moet het hebben gekost om al die gevoelens voor mij te houden! Die energie kon ik toen niet gebruiken voor mijn herstel.
Mijn stelling is dat voldoende compassie tezamen met minder bureaucratie de zorgkosten binnen de perken kan houden.
Jan Hein Wijers, arts, Amstelveen
Maarten de Boo
psychiater, Delft
Het gaan zitten en een hand vasthouden is zo krachtig! In het boek Time to Care (aanbevolen) wordt eenzelfde voorbeeld aangehaald. Als we vertraging in ons werk leren gebruiken kan er meer aandacht ontstaan voor wie wij zijn, onze eigen behoeften en ...kunnen we compassie voelen voor mensen die we ontmoeten. Dan leren we wat ons echt te doen staat.
Wim van der Pol
Apotheker niet praktiserend, Delft
Het omgekeerde is mij overkomen. Na een longoperatie (pleudodese als gevolg van klaplongrecidief), zat ik op de gang van het ziekenhuis, toen de longarts langs kwam en mij als jong volwassene over mijn bol aaide. Ik vond al die tijd dat ik vooral "fl...ink" moest zijn en als zodanig moed moest uitstralen, maar dat was door die aai ineens voorbij, weg. Het duurde dagen voor ik mij daarvan hersteld had.
Atta van Westreenen
co-assistent, Tilburg
Geweldige verpleegkundige. Fijn. Indien nog niet gedaan, zou het nog even aan hem of haar laten weten. Dat doen we ook vaak te weinig: het expliciet uitspreken van dank.