Reacties
3 minuten leestijd
ingezonden reactie

Mijn vegan challenge

Plaats een reactie

Mijn zoontje is dol op de natuur. Een van zijn eerste woordjes was ojeje (olifant) en sinds zijn eerste Freek Vonk-filmpje is zijn diepste wens bioloog worden. Hij is bijna 9 en een wandelende dierenencyclopedie. Hij loopt graag te koop met zijn kennis: ‘weten jullie dat een haas harder kan rennen dan een auto op een provinciale weg? Wist je dat het grootste landdier op de zuidpool 6 mm lang is?’ Met die kennis komt ook de ellende: bijna elk beest waar hij over leest, wordt met uitsterven bedreigd. En hij leest dat dat door de mens komt: de mens stroopt, vervuilt en jaagt.

Op een webinar hoor ik over de term eco-angst: angst en stress veroorzaakt door een aanhoudende zorg over de toekomst van de aarde en haar bewoners. De term staat mij op het lijf geschreven. Ik zie dat we op iets onomkeerbaars afstevenen. Ik zie dat er nog zo veel moet gebeuren om de aarde weer in een gunstig evenwicht te krijgen. Elke avond lig ik in bed te woelen. Ik maak me zo’n zorgen, zeg ik tegen mijn man. Na de zoveelste slapeloze nacht besluit ik dat het tijd is voor actie, ik zal de feiten onder ogen moeten zien. Ik koop boeken, ik lees ze een voor een: De verborgen impact, Hoe gaan we dit uitleggen. Ik kom erachter hoe ontzettend groot de impact van onze voeding is. Ik lees Ooit aten we dieren, Dieet voor een betere planeet. Ik ben al sinds mijn studententijd vegetariër en realiseer me dat ik de impact van kaas en melk zwaar heb onderschat. Ik lees How to survive en De eiwitleugen. Ik ben stomverbaasd. Ik ontdek niet alleen dat je een gezond voedingspatroon kunt hebben als je volledig plantaardig eet. Nee, sterker nog, onze maatschappij wordt ziek gemaakt door alle dierlijke producten. De artikelen met onomstotelijke bewijzen van de relatie tussen dierlijke producten en allerlei soorten kanker en hart- en vaatziekten vliegen me om de oren. Waarom heb ik dit allemaal nooit geleerd tijdens mijn geneeskunde-opleiding?

Nu ik de kennis heb toegelaten kan ik niet meer terug. We zitten aan tafel, mijn zoontje, dochtertje, man en ik. Ik ga een vegan challenge doen zeg ik: een maand lang alleen plantjes en fruit. Doen jullie mee? Ze doen mee. Na een maand evalueren we ons plantaardig avontuur. Ik heb me ondertussen helemaal ingelezen over gezond veganistisch eten met opgroeiende kinderen. Het viel ons enorm mee. De kinderen misten een beetje de kaas, maar veganistische kaas vonden ze gek genoeg ook lekker. En mijn man, die mist af en toe een gebakken eitje. We besluiten ook na de challenge op plantaardige voet door te gaan.

Ook op mijn werk ben ik aan de slag gegaan: ik heb een werkgroep duurzame huisartsen opgericht en help mee bij het organiseren van webinars over duurzaamheid en zorg. Ik heb meer rust in mijn hoofd. Ik lig niet meer uren in bed te woelen, tenminste niet meer elke nacht.

Eco-angst benader je niet als een normaal angststoornis leerde ik op het webinar. Relativeren en verwerpen van de angst werkt niet, want de dreiging is heel reëel. Dit onderkennen en beamen geeft al wat rust. Toekijken werkt verlammend. Besluiten ermee aan de slag te gaan geeft hoop en het gevoel toch een beetje invloed te hebben.

Ik zit met mijn zoontje op een bankje in het bos. Hij heeft zijn jut-tas op schoot. Daarin stopt hij al het plastic dat hij vindt om het later in de prullenbak te gooien. Hij kijkt me met grote ogen aan. Ik snap het niet mama zegt hij. Waarom doen mensen dat allemaal? Waarom zijn er mensen die stropen? Waarom gooien mensen plastic in de natuur? Daar gaan de vogels die dat opeten toch aan dood? Waarom blijft iedereen zo boos op wolven terwijl die de mens helemaal niet kwaad doen? Hij blijft me met vragende ogen aankijken. Wat voor antwoord geef je aan je 9-jarige zoon terwijl jijzelf de waarheid veel te eng vindt? Ik weet het niet zeg ik. Maar dat is misschien ook niet belangrijk. Het is beter dat je kijkt naar hoe jij wilt dat mensen doen en zelf doen zoals jij het goed vindt. Als jij een bos zonder plastic wilt, raap de troep dan op. Andere mensen zien dat en zijn misschien blij dat het bos schoon is. Of ze denken, wat een goed idee, dat ga ik ook doen. Opgelucht kijkt hij mij aan geeft me een hand. Samen jutten we verder.

Jessie Neffke, huisarts, Odijk

ingezonden reactie
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.