Kwetsbare oudere insturen?

‘Gezien de leeftijd zou ik adviseren om te overwegen of insturen nog wel zinvol is’. Dat antwoord krijg ik regelmatig tijdens overleg met een specialist uit het ziekenhuis. Dit ‘ongevraagde advies’ roept vragen op: betekent een hoge leeftijd dat iemand op voorhand niet instuurbaar is? Weten artsen uit het ziekenhuis wat wij in het verpleeghuis doen?

Eén van de hoofdpijlers in de ouderengeneeskunde is advance care planning. Bij opname is het behandelbeleid onderwerp van gesprek. Dit komt ook regelmatig terug, onder andere in het mdo. En dan gaat het niet alleen over ‘wel of niet reanimeren’, maar bespreken we ook wat wenselijk is rondom eventueel insturen. Dit resulteert in veel patiënten met een ‘niet-insturen-beleid’, waardoor wij veel kwetsbare ouderen dus weghouden uit het ziekenhuis. Mogelijk weten veel artsen in ziekenhuizen dit niet, aangezien zij deze grote groep patiënten nooit zien.

Maar als een arts in het verpleeghuis besluit om een patiënt wél in te sturen, dan is hier dus een uitgebreide overweging aan vooraf gegaan. Dat wil niet zeggen dat insturen achteraf ook altijd noodzakelijk was, maar soms kunnen wij in het verpleeghuis onvoldoende duidelijkheid geven voor patiënt en familie en dan kan insturen – ook als het enkel meer duidelijkheid geeft – van grote meerwaarde zijn.

Ik begrijp best dat we kritisch moeten zijn over de zorg die we leveren. Maar laten we blijven vertrouwen op de beoordeling van een collega-arts en samen optrekken om de juiste zorg te leveren. Een meer passende vraag zou wellicht zijn: ‘wat waren bij deze oudere patiënt de overwegingen om in te sturen?’ Dat geeft, naast een dialoog, ook veel aanvullende informatie. Als wij, insturende artsen, op onze beurt transparant zijn over onze overwegingen om in te sturen, ontstaat er hopelijk meer wederzijds begrip en samenwerking.

Manon Verheijen, aios ouderengeneeskunde, Bemmel