Het rolmodel

Het rolmodel Hugo Keuzenkamp meet met twee maten. Als hij een rolmodel is voor een ziekenhuisbestuurder dan is het niet vreemd dat er zoveel onbegrip is tussen bestuurders en zorgverleners op ieder niveau. De heer Keuzenkamp beschrijft hoe hij zich profileert als rolmodel op de werkvloer (MC 38/2012: 2079).

Een van zijn heldendaden is daarbij dat hij papa-tijd invoert: hij brengt zijn dochtertje een keer of drie (!) per week naar school, haalt haar ook nog eens een keer op en houdt zich hier dogmatisch aan. Blijkbaar wordt hij minder gemist dan een zorgprofessional, want die kan hier alleen maar van dromen; in een ziekenhuisstructuur hebben de handen aan het bed geen tijd voor zo’n flexibele invulling van hun taak.

De dubbele moraal schuilt ook in het feit dat wij ons herinneren dat de heer Keuzenkamp enige jaren geleden in een interview schamperde over een chirurg. Tijdens diens afscheid werd een anekdote verteld hoe deze hardwerkende man (en reken maar dat chirurgen die in de afgelopen decennia met pensioen zijn gegaan, hard hebben gewerkt) een keertje een ijsje had gehaald voor een zoontje, tijdens een spreekuur. Het was een schande, aldus Keuzenkamp; die specialisten denken maar dat zij zich alles kunnen permitteren: ‘Wat vroeger kon, kan nu niet meer!’ (NRC 13 juli 2010: Specialisten in loondienst zijn geen slaven). Of bedoelt de heer Keuzenkamp misschien dat hij zijn dochter alleen maar fruit geeft?

Jorinde Oostenbroek-Bisschop, tandarts, Wassenaar en Hubert Oostenbroek, orthopedisch chirurg, Den Haag